De regen heeft de populierenpluis papperig gemaakt. Het lijken kleine maïskorrels die onder de schoenen vastplakken. Als de zon de zaden opdroogt veranderen ze in kleine harde korrels.
De opgedroogde pluis doet dan weer denken aan de korrels die achterblijven na het poffen van maïs. Vaak niet meer dan een schilletje maar hard genoeg om de vulling in je holle kies los te krijgen.
De kleine witte draden zeggen dat ze ooit gevlogen hebben, maar de regen heeft daar een eind aan gemaakt. Nu liggen ze teneergeslagen op de bodem en bedekken het fietspad. Alsof de gemeentelijke dienst besloten heeft het pad extra te plaveien.
Elk jaar dringen ze zich weer op: de pluisjes van de populier. Ze dwarrelen overal rond als voorjaarssneeuw. De bomen hebben dikke pluizenbollen die door de zon opwellen en dan meegenomen worden door de wind.
Elk jaar moet ik weer even over schrijven. Het is herinnering aan het eerste jaar dat we hier woonden. Op een avond schilderden we de kozijnen voor. Overal pluisjes, ze plakten vast aan het schilderwerk.
Rond het veld vlakbij ons huis stonden ze 2 rijen dik: hoge populieren. Hun bladeren ruisten zo mooi in de wind en in mei en juni lieten ze hun pluisjes los. Het sneeuwde witte zaadjes. Ze hoopten zich op bij de huizen en in de goten. Soms vatte zo’n berg populierenzaadjes vlam.
Nu zijn het er heel weinig, maar genoeg om de herinnering levendig te houden. De pluisjesregen vertelt dat het voorjaar is en warm genoeg is om de zaadjes los te laten. Elke keer weer een klein feestje om te zien en ik geniet ervan.
Ik dacht dat de pluisjes er vroeg bij waren dit jaar, maar de echte pluisjessneeuw moest nog komen. De laatste dagen zijn de volle pluisjeszakken aan de populier gerijpt en laten ze in een voortdurende stroom de pluisjes los. Zo regent het de hele dag populierenpluis.
Op de gracht drijft een laagje pluizen, een zwaan zwemt dwars door het laagje wit. Langs de paden liggen dikke vlokken vam de pluisjes. Ze vormen een heuse sneeuwhaag. Het grote verschil met de winterse tegenhanger is dat dit weer opwaait als je langsloopt. Soms neemt een windvlaag wat pluisje mee van het pad en vormt zich een nog dikker sneeuwpak op bepaalde hoeken.
De brandnetels vlak onder de populieren liggen helemaal vol met de pluisjes. Het groene blad is helemaal verstopt onder de witte populierenpluis. Ook het zand van de paden in het park is op sommige plekken niet meer te herkennen. Zo verdwijnt alles onder het zaad van de populier.
Ik geniet van alle groene kleuren en zie de pluizensneeuw vallen, traag in een voortdurende stroom. Als een echt sneeuwstorm waarbij je de straten langzaam wit ziet worden. Nu krijgt alles iets grijzigs. Of het gras dat er ineens veel minder groen uitziet.
En het werkt net als bij echte sneeuw. Na een regenbui is het allemaal weer weg.
Het pluist weer buiten. Ik loop door het park en zie de pluisjes aan weerszijden van het pad. Opgewaaid tegen de grasrand. In het gras zelf liggen de pluisjes van de populieren als de blote billetjes van het bonengerecht.
In het water van de gracht drijven de pluisjes. Een eend doet zich tegoed aan de zaadjes die op het water drijven. Soms betrap ik ook een musje die knabbelt aan het kleine puntje dat ergens in het pluisje verborgen ligt.
Verder sneeuwt het pluisjes. Elke windvlaag is genoeg om een winterse bui te laten neerdwarrelen. Alleen zwieren de pluisjes veel luchtiger op dan de dikke hagelstenen of volle sneeuwvlokken van de winterse bui.
Wat verderop betrap ik een hele tak langs het pad. De pluizen zijn de boom teveel geworden. Samen met de harde windstoten van gisteren is de tak naar beneden gekomen. Aan de takken bengelen de boosdoeners: volle bollen waaruit de pluisjes groeien. In kleine porties laat de boom ze los. Op zoek naar verse grond voor het nageslacht.
Klein leven, literatuur, orgelmuziek en Dantes Komedie
