Tagarchief: piano

boek, boekbespreking, china, klassieke muziek, muziek

Lang Lang en de moraal

Een reactie plaatsen

image

De pretentieloze hoofdpersoon Abel Schreuder in de roman Exit krijgt een heel interessant verhaal te horen. Hij is in Berlijn en zit voor de derde avond op rij in The Ruin Ruins Bar.

Daar hoort Abel het verhaal van Lang Lang, iemand die iedereen kent. Een Chinees wonderkind en wereldberoemd pianist. Als Lang Lang 2 jaar oud is, hoort hij Liszt’ Hongaarse Rhapsodie Nr. 2 in een tekenfilmpje van Tom en Jerry. Het fascineert de peuter zo dat hij al kan pianospelen nog voor hij kan lopen.

Hij wint prijzen vanaf zijn 5e jaar. De familie Lang investeert in hun zoon en reist helemaal af naar Beijing om hun zoon door de beste pianoleraar te laten onderwijzen. Het kind doet auditie en wordt door de leraar afgewezen. De jongen heeft te weinig talent, volgens de conservatoriumdocent.

Zijn vader huilt. Hij vindt Lang Lang een slechte zoon en stuurt hem de hotelkamer uit. Het kind wil als troost voor zijn vader met het laatste geld een watermeloen kopen. Als hij op de vrucht klopt om te kijken of de meloen rijp is, ziet de groentenman hoe de jongen de vrucht ‘bespeelt’. Als hij ernaar vraagt, hoort hij het verhaal van de 9-jarige.

Hij wil de jongen wel horen spelen. Hij is groot liefhebber van klassieke muziek. Als hij het kind hoort spelen, moet hij huilen.

Toen de jonge Lang Lang klaar was, smeekte de man hem om het pianospel nooit op te geven. Wat zou hij anders moeten doen?
“Niks,” zei Lang Lang. “Dit is mijn leven. Ik hou van muziek, ik hou van piano.” Dat is van cruciaal belang, vond de koopman, die vervolgens zijn overredingskracht op Langs vader losliet: de volgende dag zou de zon opkomen en dan konden Lang Lang en zijn vader opnieuw beginnen en glorieus slagen. De rest is geschiedenis. Vandaag de dag is er geen groter pianist dan Lang Lang. (147)

Een prachtig verhaal in de roman. De personages bakkeleien vervolgens over de moraal van het verhaal. Een vreemde gewaarwording, omdat het van alle kanten is te horen in dit verhaal.

Het verhaal van de pianist Lang Lang steekt schril af tegen de pretentieloze personages in Exit, maar het mij misschien wel sterker bijgebleven dan het verhaal van de roman waar het ingebed is.

Michiel Stroink: ExitAmsterdam: Meulenhoff, 2015. ISBN: 978 90 290 8942 5. Prijs: € 18,99. 246 pagina’s. Bestel

Meer over Exit

Lees ook mijn andere blogs over Exit van Michiel Stroink:

a. l. snijders, boekbespreking, herinnering, klassieke muziek, lezen, muziek, sinterklaas, verhalen

Mompou (3)

1 reactie

image

Het was een miskoop die cd-box van Mompou interpreta Mompou. Ik durfde er niemand over te vertellen. Zelfs mijn orgelleraar vertelde ik niet van mijn aankoop. Misschien had hij wel iets verteld over deze componist. Dat hij leek op Satie, maar dan anders. Gewezen op aspecten waar ik op kon letten. Zo kon ik ernaar leren luisteren. Maar in die tijd luisterde ik niet naar Satie. Ook niet naar andere pianomuziek als Chopin of Brahms. Alleen orgelmuziek en heel soms een Passion van Bach.

Ik hoorde nooit iemand over Mompou. De laatste keer dat al mijn cd’s door mijn vingers gingen – ik stopte ze in plastic hoesjes om ruimte te besparen – ging de box van Mompou weer door mijn handen. Ik draaide de eerste cd nog een keertje, met de Impresions intimas. Ik herkende de eerste onmiddellijk. Vaak gedraaid. Het begin, omdat het zo’n dure box was. En ergens bij nummer 4 of 5 de cd uit de cd-speler gehaald en verruild voor iets anders dat beter behapbaar was.

Tot ik met Sinterklaas ineens De hartslag van de aarde kreeg van A.L. Snijders. Het boek is mooi gebonden en ruikt zo heerlijk naar vers boek. Achterin de bundel zit een cd waarop A.L. Snijders de dertien verhalen uit de bundel voorleest. De verhalen die hij voorleest op de cd worden afgewisseld met werken van Federico Mompou. Zelfs twee ZKV’s gaan over deze Catalaanse componist. A.L. Snijders noemt hem Mompou, met een ‘au’. Ik spraak de naam altijd uit met een ‘oe’.

Ineens kleurt de muziek heel mooi. Op deze plek is ze betoverend. Ik droom weg tussen de verhalen die A.L. Snijders met zijn mooie diepe stem voorleest. Wat een verademing zijn die werken van Mompou. Ze herbergen inderdaad iets mystieks in zich. Ik speur in de dozen naar de cd-box met vijf cd’s en ontdek de schoonheid van Mompou die zichzelf speelt.

fietsen, herinnering, klassieke muziek, krant, muziek, veenendaal, verhaal

Mompou (2)

1 reactie

image

Als puber had ik een krantenwijkje. Elke ochtend reed ik ’s morgens tussen half zes en half zeven door Veenendaal om de Trouw en de Volkskrant bij de mensen in de brievenbus te doen. In de brievenbus van de deur, zodat ze niet naar buiten hoefden te gaan. Ik kreeg van een blije klant met Sinterklaas een mooie chocoladeletter, met een briefje van 25 gulden erin.

In de enige platenwinkel van Veenendaal – The Free Record Shop – stond tussen alle populaire muziek één bak met klassieke muziek. Daar kocht ik de afgeschreven opnames van de grote platenmaatschappijen op cd’s van een paar gulden. Het waren de symfonieën van Mahler en de vijfde van Beethoven. Kranten schreven er heel negatief over.

In de bak stond ook een cd-box met vijf cd’s. ‘Mompou interpreta Mompou’ stond op het kartonnen doosje met vijf cd’s. De uitgave was te koop voor 25 gulden. Het leek mij de mooist mogelijke uitvoering van pianomuziek die er mogelijk was. Misschien leidde het mij wel even af van al de orgelmuziek die ik opnam van de radio op cassettebandjes die ik in pakken van 10 stuks bij The Free Record Shop kocht.

De middag nadat ik de 25 gulden had gekregen, kocht ik opnieuw zo’n pak cassettebandjes. Maar de box met pianowerken van Mompou kon ik niet laten staan. Ik kocht hem erbij. Het geschonken geld van die morgen was zo in één slag weg. Er bleven slechts een paar kwartjes over. Thuis peuterde ik onmiddellijk het plastic hoesje van de cd-box. Hier moesten meesterwerken in zitten.

Ik luisterde naar de eerste cd. Hij verloor meteen zijn raadselachtigheid. Het was de moderne pianomuziek zoals ik die zo vaak hoorde op de radio. Nee, dat was niks voor mij en ik stopte ze weg. Weggooien durfde ik niet. Ik hoorde nooit van de naam Mompou. Af en toe, bij een verhuizing of zo, probeerde ik nog een cd te luisteren, maar na het openingsnummer haakte ik af.