Als je ergens mee bezig bent, kan het gebeuren dat je het opeens weer tegenkomt. Maar dan ergens anders. Een tijdje terug kocht ik een boekje over het orgel in het concertgebouw. Rond diezelfde tijd las ik het boek Ica van Eva Posthuma de Boer.
In het boek over het orgel kwam ik ineens de naam Posthuma de Boer tegen. Niet Eva, maar Henriëtte Posthuma de Boer. De afgebeelde foto’s van de componist Tristan Keur en organist Leo van Doeselaar bij de 2 artikelen zijn van Eddy Posthuma de Boer.
Eva is de dochter van Eddy en Henriëtte Posthuma de Boer – Klautz. Ze heeft haar kunstzinnige talent zeker geërfd van haar vader en moeder. Niet alleen het schrijven van haar moeder, maar ook het zien van haar vader.
Dat laatste leert het boek Beeld in zicht van Eddy Posthuma de Boer. De teksten zijn van Simon Vinkenoog en Cees Nooteboom. In het boek komt het foto-oeuvre van Eddy Posthuma de Boer heel mooi naar voren. Hij is een allround fotograaf en reist de hele wereld over voor zijn foto’s.
In het album heeft hij veel brede thema’s. Hij fotografeert mensen, landschappen en de stad. Er staan alleen zwart-wit foto’s in. De composities zijn zeker de moeite van het bekijken waard, hebben soms zelfs iets poëtisch. Ze vertellen stuk voor stuk een verhaal en nemen je mee. Net als wat de roman Ica van zijn dochter Eva doet.
Het valt mij nog altijd op. Als ik terugkom van vakantie ziet de omgeving waar ik woon er heel anders uit. Het gras oogt groener, de bomen hebben vollere bladeren en de bramen zijn rijp.
Eigenlijk is het doodzonde dat je in de mooiste maanden van het jaar op vakantie gaat. Juist dan staat je woonomgeving er zo mooi bij. Laat de natuur zich van haar mooiste kant zien en is de wereld eventjes het paradijs.
Toen ik jong was en terug kwam van een paar weken verblijf op een ander plekje van deze wereld, viel het mij onmiddellijk op. De tuin zag er anders uit dan ik haar had achtergelaten. Het huis rook anders van binnen en de kleuren in de straat waren feller dan ik mij kon herinneren.
Ik ben nu slechts een weekje weggeweest, maar ook nu zie ik hoe het park in mijn afwezigheid weer een stukje mooier is geworden. In de winter lijken deze veranderingen niet te spelen.
Het is vooral een zomers gebeuren, lijkt het. Al kan het voorjaar ook binnen een paar dagen doorbreken of laat de herfst de bomen van groen naar geel kleuren. De zomer grijpt het meest intens met kleuren en geuren om zich heen. Net als dat het weer zeer veranderlijk kan zijn, zoals de zomerstorm van 2 weken terug wel laat zien.
In de ochtend blijft het dauw nu heel mooi liggen op de bloemen en grassprieten. Ik geniet van deze ogenschijnlijk kleine verandering. Ook zie ik hoe de lichtval veranderd is sinds vorige week. De bomen verspreiden het licht heel breed en geven het park meteen een andere kleur.
Dat is wat Martin Bril ook bedoelt met het genieten op de millimeter. Steeds hetzelfde rondje lopen laat je de kleine geheimen zien die je niet ziet als het nieuw voor je is. Ik merk het nu ook weer: ik zie dingen die ik bij de fietsrit helemaal niet zag.
Ik was bij het fietsen met hele andere dingen bezig dan nu. Ik ben nu weer met het jaargetijde bezig, de kleuren en de geuren. De totale beleving van het landschap en de natuur.
Er zijn mensen die vinden dat je elke dag iets anders zou moeten doen. Ze denken dat iets anders iets nieuws oplevert. Er zijn mensen die hele wereld over reizen op zoek naar iets nieuws. Ze zien niks nieuws, want ze nemen zichzelf mee en vergeten dat ze alles door dezelfde bril zien.
Bovendien vergelijken ze alles wat ze zien. De zee die ze nu zien vergelijken ze met al die andere zeeën die ze hebben gezien. De berg met al die andere bergen en het bos met al die andere bossen. Ze zien dus iets anders, maar ze vergelijken het met wat ze eerder zagen.
Paul Theroux noemt dat heel mooi als hij in de trein zit met een stel toeristen, op weg naar Machu Picchu. De toeristen vertellen honderduit aan de anderen waar ze allemaal geweest zijn en zien niet waar ze nu zijn.
Reizen heeft ook weinig met iets nieuws zien te maken. Zelden ontmoeten toeristen echt de ander. Ze leven in hun eigen cocon en kijken met het boekje in de hand. Dat reizen vertelt meer wie ze zijn, dan dat ze zichzelf leren kennen via de ander. Ze willen de buitenwereld vertellen waar ze niet allemaal geweest zijn. Reizen is meer status dan een beleving.
@StevenGort heerlijk om de mooie dingen dicht bij huis te ontdekken 😉
Ik las een mooie bevinding van Steven Gort. Hij schreef dat hij onlangs ontdekte hoe mooi zijn achtertuin is. Vlakbij huis was hij het bos in gegaan en zag dingen die hij niet eerder gezien had.
Ik moest denken aan Martin Bril. Hij stelt in het essay ‘De kunst van het wandelen’ dat een wandeling niet te lang mag duren (een uur maximaal) en dat je het liefst dezelfde wandeling moet maken. Je ziet iets als je er vaak aan voorbij gaat. Er vallen pas dingen op als je ze vaak ziet.
Sinds ik dat gelezen heb, houd ik er rekening mee. Je kunt de mooiste uitgestippelde routes lopen. En soms doe ik dat ook, maar het rondje hier door het park is mij het dierbaarste. Ik loop het elke dag, niet precies hetzelfde, maar ongeveer dezelfde paadjes. Ik markeer mijn route met een serie foto’s die ik onderweg maak.
Verder kijk ik vooral, naar de dingen waar ik eerder achteloos aan voorbij liep. Ik zie en hoor dan dingen van dat moment. Gisteren waren de blaadjes ook groen, maar niet zo groen als vandaag. De lucht licht anders dan een dag eerder. Net als dat het geluid van de vogels anders fluit dan gisteren.
Het is het moment dat je dan proeft. Het moment. Je wordt niet afgeleid door het nieuwe en onbekende. Je kunt het gebied in je opnemen zoals het is. Je kent het immers, weet precies waar de bomen staan en hoe het licht valt. Je wordt niet afgeleid door het verhaal dat je straks thuis moet vertellen van wat je allemaal aan nieuwe dingen gezien hebt.
Nee, je staat er gewoon en voelt de lucht strelen, ziet het licht vallen, hoort wat er op dat moment is.
Ik vind dat zo heerlijk en intens. Ik hoef helemaal niet meer weg. Of zoals dat boertje eens vertelde die nog nooit de zee had gezien. ‘Ik ben nog lang niet klaar met wat hier allemaal is. Waarom zou ik dan de zee moeten zien?’
Klein leven, literatuur, orgelmuziek en Dantes Komedie
