We bezoeken de BouwExpo Tiny Housing in Almere Poort. In 2016 is er een wedstrijd uitgeschreven waarbij de winnaars de mogelijkheid kregen om hun huis in het echt te mogen bouwen. Op een stukje land achter de Homerusmarkt in Almere Poort verrijzen deze huisjes nu.
Ik herken een aantal vormen uit het boekje dat vorig jaar verscheen met de winnaars. Het huisje met het puntdak, het kartonnen huis en de hoge toren. In de hoge toren mis ik nog wel de boekenkast langs de trap. Zou voor mij de keuze zijn om toch de hoogte in te gaan.
De huizen ogen allemaal heel fris en ondanks het kleine formaat toch ruimtelijk. Dat komt ook door de vele open kanten, veel ramen en vaak smalle lengte. Dat geeft onbewust toch een ruimtelijk effect.
De huizen zijn allemaal kleiner dan ons huis straks. Met bijna 70 m2 is ons huisje veel groter. Sommige huisjes hier zijn zelfs de helft kleiner. Ik denk ook dat wij het met onze spulletjes hier wel heel krap zouden hebben.
Heel inspiratierijk om hier rond te lopen. De huizen laten zien dat je het niet als klein hoeft te ervaren om klein te wonen. Alles zit compact bij elkaar. Wel vraagt het om nadenken en goed inrichten van de ruimte. Dat wij wat groter gaan wonen, hoeft dat voor ons niet te veranderen. Blijft zaak om spaarzaam om te gaan met de ruimte die je hebt.
Razendbenieuwd naar de status van Saartjes rug. Vorige week zijn we voor controle naar de dierenarts in Huizen geweest. Hoe gaat het met de rughernia die zich in juli voordeed? We zijn nieuwsgierig of we verder nog vooruitgang kunnen verwachten.
We bezoeken Dierenkliniek Haardstede in Huizen, waar dr. Bavelaar orthomaneel dierenarts is. Ze heeft een nuchtere houding, waarbij ze rekening houdt met het dier. Je kunt een hond met een zwakke rug wel allerlei verboden opleggen, maar een teckel is eigenwijs.
Is het niet linksom, dan proberen ze het wel rechtsom. Het is de charme van het ras, maar voor een goede gezondheid funest. Daarom proberen we te laveren rond het gedrag en het beste voor het dier te doen.
We zijn eerst naar buiten gegaan om een stukje te lopen. Saartje heeft snel de neiging om te gaan huppelen. Haar heupen zijn nog niet optimaal op kracht waardoor ze zo gaat lopen. Ook kan het gebeuren met de kou dat het wat lastiger gaat. Saar is mans genoeg om dan duidelijk aan te geven dat het niet gaat. Ze loopt dan gewoon niet meer.
De dierenarts is erg tevreden. Zeker als je het vergelijkt hoe Saartje een halfjaar terug eraan toe was.
Ze lijkt zelf het minste met haar hernia te zitten, springt thuis gewoon op de bank. Al blijft ze soms halverwege hangen. Dan bengelen de pootjes een beetje. Dat komt omdat er nog wel een zwakke plek zit, bij 1 ruggenwervel. Soms heeft ze een knik in de rug. Wel jammer, maar het had allemaal erger kunnen zijn en Saartje heeft er zelf het minste last van.
Zo gaan we weer opgelucht naar huis. We gaan over een maand of 8 nog een keertje terug om te kijken hoe de knik zich ontwikkelt. En Saartje is weer goed verwend. Ze weet dat als ze gaat blaffen veel kans maakt op wat lekkers. Daarvan heeft ze een heuse sport gemaakt.
Teckels en hernia’s. We hebben er nooit mee te maken gekregen. Tot dinsdag.
Het is dinsdagochtend. Een drukke dag wordt het vandaag. Snel de honden uitlaten, brood klaarmaken en de boel opstarten. Over een paar uur word ik in Oosterhout verwacht. Ik kom in het halletje. De honden krabbelen al tegen de bench. Ze slapen ‘s nachts altijd in de bench. Schoenen aan. Dan doe ik het poortje open.
Teuntje stormt naar buiten, maar Saartje blijft enthousiast in de ingang staan. Ze komt er niet uit. Ik ga wat beter bekijken. Teun bemoeit zich er ook mee. Ik weet niet wat er aan de hand is, trek haar eruit en dan zie ik het. Haar hele achterlijf blijft op de grond liggen. Alleen op de voorpoten kan ze staan. Ze is verlamd van achteren.
Ik schrik me rot. Ga naar de trap en roep Inge. Ze is al wakker, ging nog wat liggen lezen in bed. Ze snelt naar beneden. Wat is er aan de hand! ‘Ja, hernia’, zegt ze bijna droog. Alles ligt helemaal stil. Wat moeten we doen? We weten even allebei geen raad. Eerst maar Teun uitlaten, dan probeert Inge om Saartje even in de tuin te laten plassen.
Als ik Teun vastmaak aan de riem, wil Saartje ook mee. Nee, dat gaat niet. Gewoontedieren. Ik vlieg naar buiten met Teun. Ook zij moet wennen aan de veranderde situatie. Ze trekt beduidend minder dan wanneer ik de 2 honden samen uitlaat. Ze is het niet gewend.
Bij terugkomst is er geen verbetering. Saartje moet maar in de bench gaan liggen. Ik til haar voorzichtig op. Ze moet poepen. Die gaat er vlak naast de bench uit, waarna ik haar in de kamerbench leg. Zo kan ze rustig liggen. Wat nu? We overleggen. Wat te doen bij een hernia. Als het een hernia is. Het kan ook iets ergers zijn.
Als de markt sluit, zit alles in de dozen. Nu de auto halen. De Lindenlaan is een smal straatje geworden door alle kraampjes aan weerszijden van de straat. Daarom past er maar 1 auto in de breedte. Eerst moet ik de wijk door op zoek naar mijn auto. Dan moet ik weer zoeken naar de straat. Het is krap en veel straten zijn voor 1 richting.
Ik heb mijn auto zo vol, maar mijn buurman is een stuk trager. Hij is natuurlijk ook wat ouder en ik kan alleen maar respect hebben voor zijn wilskracht en energie. Volgende week staat hij in Nijkerk. Als enige. De rest staat op de boekenmarkt in Leusden die volgens mijn collegaverkopers het veel beter doet dan hier. Daar haal je zo 300 euro op , zegt de overbuurman die de kraam naast mij in had genomen. Hij haalt vandaag 100 euro op. Ik heb de helft binnengehaald.
De volgende dag zit Inge bij de kofferbakverkoop in Almere. Ze doet het een stuk beter dan de laatste keer in Zeewolde. We hebben het aanbod iets aangepast, niet meer zoveel babyspeelgoed maar ook andere spullen zoals een platenspeler, televisie en wat tassen.
Zo haalt zij ook nog eens 40 euro op. Een mooi weekend, waarbij we 90 euro verdienen met onze eigen spulletjes. Wat geeft dat een goed gevoel zeg. En we krijgen er ook nog eens de indruk bij dat de dingen die we verkopen genoeg opleveren. Zo ruil je iets van waarde echt. Bovendien moeten we nog flink sparen voordat we het nieuwe huis kunnen gaan bouwen.
Mijn buurman heeft iets meer succes met zijn tijdschriften. Het is een oudere man die al 30 jaar op markten staat met tijdschriften. Hij bundelt ze in pakketjes die hij allemaal voor een euro per pakketje verkoopt. ‘Ik stond gisteren in Urk. Daar liep het wel lekker’, vertelt hij. ‘Vooral de Donald Duck ging hard. Ik heb bijna niks meer.’ Hij draait een baseballpetje. Zijn mond is ingevallen.
De tanden zijn in de loop van de jaren uit zijn gebit verdwenen. Als hij op zijn boterham kauwt, maakt zijn mond enorme bewegingen. Kauwen kun je het niet noemen. Het lijkt meer op malen.
De zon draait langzaam en schijnt meer en meer op mijn rug. Dan komen 2 zongebruinde meisjes langs. ‘Meneer’, vragen ze aan mij. ‘Heeft u zich ingesmeerd met zonnebrand.’ Ze geven me een foldertje. ‘En u krijgt er een monstertje bij.’
Ze geeft het doosje aan mij voor mij en mijn buurman. ‘Ho’, zeg ik snel. ‘We horen niet bij elkaar. Mag hij er ook eentje?’ Ik geef hem ook een monstertje zonnecreme. Hij gniffelt. ‘Ik wil best insmeren’, zegt hij. ‘Maar dan moet zij het wel doen.’
De verkoop loopt gestaag door. Even heb ik een opleving en verkoop ik flink wat. Het lijkt of ik de halve omzet van de dag in een kwartier draai. IK heb de kraam eruit. Alles wat ik nu binnenhaal, is extra geld.
Zo tegen 15 uur keert de rust van eerder terug. Het loopt mondjesmaat binnen. Een meisje staat heel lang te bladeren in de jaargangen van De spiegel die ik heb liggen. Een aantal jaren geleden kocht ik ze uit enthousiasme om in het verleden te duiken. We moeten er nu van af. Het neemt allemaal teveel ruimte in.
Ze neemt eerst een jaargang Moeder uit 1950 mee. Even later komt ze weer terug en leest de bladen zo zorgvuldig dat ik mij afvraag of er nog wat overblijft als ze de jaargangen zou meenemen. Uiteindelijk neemt ze 1 jaargang mee. Ze is daarmee de beste klant van de dag.
Een ander probeert nog af te dingen. Ik heb niet zoveel zin in discussie en stem toe. Het is de enige die een beetje weerstand biedt tegen de prijs. De rest gaat allemaal akkoord.
Mijn buurman maakt het ene blikje cola na het andere open. Ik zie een heel traytje in hem verdwijnen. Het laatste blikje staat in de zon. Als hij het warme blikje opent, spuit de inhoud omhoog. Gelukkig richt hij het de goede kant op. Zo blijft de schade beperkt.
Van al dat drinken moet je plassen. Daarom vraagt mij buurman tegen 16 uur of ik even op zijn kraampje wil letten. ‘Per setje 1 euro, 3 voor 2,50’, zegt hij en hij stiefelt weg in de richting van de Hema. Hij blijft lang weg en daarom help ik een mevrouw die het laatste pak Donald Duckjes koopt.
Als hij weer terug is, breekt de laatste etappe aan. Weinig bezoekers. Het zonnetje schijnt behaaglijk over de heg van de rij huizen achter ons. De buurman zit te dutten op zijn stoeltje. Zijn mond valt open, de handen gevouwen op schoot. Ik begin alvast met inpakken. Terwijl ik bezig ben, kopen nog 2 mensen een boek bij me.
In 1 weekend 2 markten. We weten dat dit teveel is, maar het is een beetje toevallig zo ontstaan. In de zomer hebben we ons ingeschreven voor de boekenmarkt in Huizen op de 30e Huizerdag. We horen alleen niks van de organisatie. Daarom besluiten we maar om met de kofferbakverkoop mee te doen in Almere Buiten.
Net een dag na het regelen voor de kofferbakverkoop, komt er een mailtje van de organisatie in Huizen: er is een kraampje voor ons gereserveerd. Daarom besluiten we om onszelf te delen in 2-en. Ik als de sjouwer, ga naar de boekenmarkt in Huizen op zaterdag. Inge naar de kofferbakverkoop in Almere Buiten.
Vrijdagavond alles al ingepakt in de auto. Het lijkt net of de auto een stuk lager op de weg staat. De boeken zijn daar zwaar genoeg voor. Op zaterdagochtend hoef ik daarom alleen maar te ontbijten en kan dan vertrekken naar Huizen.
Het kraampje staat in de Lindenlaan. Ik ben er zelf verbaasd over dat ik de weg in 1 keer vind zonder te hoeven zoeken. Voor de kraam parkeer ik de auto en ik laad snel uit. Daarna de auto in de aangrenzende woonwijk parkeren. Ik ben ruim op tijd weer terug om alle dozen uit te pakken.
Het is een goed idee een kleedje mee te nemen. Het past over de hele lengte van de kraam en ik stal daarna mijn boeken uit. Tijdens het uitpakken maak ik een snelle verdeling in genres. De boeken over Nederlands-Indië zijn ruim vertegenwoordigd. Net als de literaire romans.
Ik verdeel ze in mooie rijen. Vooraan leg ik een rij kijkboeken om lekker in te bladeren. Ik had plannen om achteraan iets te bouwen met de bananendozen waarin ik de boeken heb meegenomen. Het mislukt. Daarom laat ik het maar bij deze rijen.
De markt komt traag op gang. Het zit hier wel heerlijk zo onder de lindenboom. Mijn buurman zit niet in de weg met zijn tijdschriften. Aan de andere kant zijn de verkopers niet op komen dagen. Ze zouden linnengoed verkopen, vermeldt het briefje op de kraam. Mijn overbuurman pikt de kraam in en legt er zijn boeken op. Allemaal thrillers dus niet zo bedreigend voor mij.
Het publiek schuifelt langs. Het zijn niet echte boekenkopers, meer mensen die gewoon lekker rondsnuffelen. Een groot deel van de bezoekers loopt straal langs mijn kraam heen. De enkeling die stopt, bladert in 1 van de plaatjesboeken die vooraan ligt. Dan gaat hij ongeïnteresseerd dicht of maakt plaats voor een ander boek.
De verkoop verloopt heel traag. Het eerste boek verkoop ik aan een handelaar die iets verderop zit. Daarna gaat het heel traag. Als het zo doorgaat, haal ik mijn kraam er niet eens uit, denk ik na een uur. Gelukkig valt het mee en verkoop ik af en toe een boek. Ik heb ze goed geprijsd waardoor ik soms geluk heb.
Ze komen gewoon voor de markt en zijn niet echt op zoek naar een boek. Dat zorgt ervoor dat het niet allemaal zo goed loopt. Verder valt mij op dat er nauwelijks onderhandeld wordt over de boeken. Ik krijg keurig de prijs die ik voorin heb gezet. De prijs lijkt daar niet veel invloed op te hebben. Ze willen het boek en dan betalen ze de vraagprijs. En meestal willen ze het niet, ook als de prijs verlaagt.
Klein leven, literatuur, orgelmuziek en Dantes Komedie
