Mijn buurman heeft iets meer succes met zijn tijdschriften. Het is een oudere man die al 30 jaar op markten staat met tijdschriften. Hij bundelt ze in pakketjes die hij allemaal voor een euro per pakketje verkoopt. ‘Ik stond gisteren in Urk. Daar liep het wel lekker’, vertelt hij. ‘Vooral de Donald Duck ging hard. Ik heb bijna niks meer.’ Hij draait een baseballpetje. Zijn mond is ingevallen.
De tanden zijn in de loop van de jaren uit zijn gebit verdwenen. Als hij op zijn boterham kauwt, maakt zijn mond enorme bewegingen. Kauwen kun je het niet noemen. Het lijkt meer op malen.
De zon draait langzaam en schijnt meer en meer op mijn rug. Dan komen 2 zongebruinde meisjes langs. ‘Meneer’, vragen ze aan mij. ‘Heeft u zich ingesmeerd met zonnebrand.’ Ze geven me een foldertje. ‘En u krijgt er een monstertje bij.’
Ze geeft het doosje aan mij voor mij en mijn buurman. ‘Ho’, zeg ik snel. ‘We horen niet bij elkaar. Mag hij er ook eentje?’ Ik geef hem ook een monstertje zonnecreme. Hij gniffelt. ‘Ik wil best insmeren’, zegt hij. ‘Maar dan moet zij het wel doen.’
De verkoop loopt gestaag door. Even heb ik een opleving en verkoop ik flink wat. Het lijkt of ik de halve omzet van de dag in een kwartier draai. IK heb de kraam eruit. Alles wat ik nu binnenhaal, is extra geld.
Zo tegen 15 uur keert de rust van eerder terug. Het loopt mondjesmaat binnen. Een meisje staat heel lang te bladeren in de jaargangen van De spiegel die ik heb liggen. Een aantal jaren geleden kocht ik ze uit enthousiasme om in het verleden te duiken. We moeten er nu van af. Het neemt allemaal teveel ruimte in.
Ze neemt eerst een jaargang Moeder uit 1950 mee. Even later komt ze weer terug en leest de bladen zo zorgvuldig dat ik mij afvraag of er nog wat overblijft als ze de jaargangen zou meenemen. Uiteindelijk neemt ze 1 jaargang mee. Ze is daarmee de beste klant van de dag.
Een ander probeert nog af te dingen. Ik heb niet zoveel zin in discussie en stem toe. Het is de enige die een beetje weerstand biedt tegen de prijs. De rest gaat allemaal akkoord.
Mijn buurman maakt het ene blikje cola na het andere open. Ik zie een heel traytje in hem verdwijnen. Het laatste blikje staat in de zon. Als hij het warme blikje opent, spuit de inhoud omhoog. Gelukkig richt hij het de goede kant op. Zo blijft de schade beperkt.
Van al dat drinken moet je plassen. Daarom vraagt mij buurman tegen 16 uur of ik even op zijn kraampje wil letten. ‘Per setje 1 euro, 3 voor 2,50’, zegt hij en hij stiefelt weg in de richting van de Hema. Hij blijft lang weg en daarom help ik een mevrouw die het laatste pak Donald Duckjes koopt.
Als hij weer terug is, breekt de laatste etappe aan. Weinig bezoekers. Het zonnetje schijnt behaaglijk over de heg van de rij huizen achter ons. De buurman zit te dutten op zijn stoeltje. Zijn mond valt open, de handen gevouwen op schoot. Ik begin alvast met inpakken. Terwijl ik bezig ben, kopen nog 2 mensen een boek bij me.
