Wolken, wolken, wolken. De wolkenhemel. Ik heb al jarenlang mijn wolkenblog wolkenhemel. Begonnen vanuit de fascinatie voor de prachtige hemel die er elke dat weer anders uitziet. En daar dan een gedicht bij. Ik haalde er de radio mee, mocht mooi poseren voor de Groene Kathedraal als Nietsdoener voor het tijdschrift Genoeg. Heerlijk.
Mensen vroegen mij dan of ik ook wat van wolken wist. Nee, ik weet er niks van. Helemaal niks. Nee. Net als dat ik er geen figuren, mensen of dieren in herken. Ik kijk naar de wolken zoals ze zijn en zoals ze zich gedragen.
Wolk in de vorm van een reuzendruppel; een uitgezakte wolkenflard
Turen naar een bui
Sinds we in Almere Oosterwold wonen – nu 2 jaar geleden – is mijn relatie met de lucht wel een beetje veranderd. Ik tuur de hemel af niet alleen naar wolken, maar vooral naar een bui. In dit droge voorjaar keek ik verlangend naar het hemelvocht omhoog. Zonder resultaat. Ook nu nog kan ik moedeloos omhoog kijken. Onderwijl sleep ik de ene gieter met water na de andere aan om de planten niet helemaal te laten uitdrogen.
Eigenlijk was de reden heel simpel dat ik niet veel van wolken wist. De wolkenkunde is verschrikkelijk ingewikkeld, met verschillende wolkenlagen en daarbij allerlei variaties. Als ik er weleens een boekje over opende, snapte ik er helemaal niks van. Maar de nieuwsgierigheid wint het steeds meer. Ook omdat ik die wolken al zo verschrikkelijk lang observeer. Wat zijn dat allemaal voor een wolken die je ziet.
De waarneembare hemel
Het boek Dag en nacht, de hemel verklaard door Helga van Leur en Govert Schilling is een uitkomst. In het boek bespreken ze de waarneembare hemel. Alles wat erin staat is ook in Nederland te zien. Maar vooral: alles is op een heel overzichtelijke manier uitgelegd.
En zoals de titel zegt draait het niet alleen om wat zich afspeelt onder de atmosfeer overdag, maar ook om wat je ziet in de nacht. En dat laatste komt wel wat verder; daar gaat het om de sterren, planeten en onze eigen maan. Allemaal dingen die je met het blote oog kunt zien.
De schemering waarin dag en nacht, maar ook nacht en dag in elkaar overgaan.
Dag en nacht kruisen elkaar
Het laatste onderdeel, de nacht, neemt sterrenkundige Govert Schilling voor rekening. Het eerste deel valt onder de hoede van weervrouw Helga van Leur. Soms doorkruisen de dag en de nacht elkaar. Zo kan de hemel helemaal verlicht zijn rond de langste dag in het jaar. Het zijn lichtende nachtwolken. Ze komen uit de ijskristallen die het zonlicht op grote hoogte weerkaatsen.
Ook is de kring om de maan die regen voorspelt, zo’n verschijnsel waar het weer ook een rol in speelt. De kring rond de maan heet een corona of halo. De eerste lijkt inderdaad op een kroontje en heeft gelukkig helemaal niks te maken met de wereldwijde pandemie die heerst.
Poolster
Govert Schilling weet op een heel toegankelijk manier de grootsheid van de sterrenkunde kenbaar te maken. Wat een prachtige uitleg geeft hij hoe je de poolster kunt vinden. Het is helemaal niet zo moeilijk als je het maar weet. Ook het enthousiasme waarmee hij de beperkte kennis van geïnteresseerden vergroot:
Je kunt wel zeggen ik ken maar 2 sterrenbeelden, maar weet dat je dan bijna 10 procent van de sterrenbeelden die je met het blote oog kunt zien, herkent.
Elk sterrenbeeld dat je erbij herkent en leert, is mooi meegenomen.
Helga van Leur legt eenzelfde enthousiasme bloot in haar verhalen over het weer. Dat gaat alle kanten op, maar de optische kant is wel het mooiste. Dat is ook te danken aan het indrukwekkende arsenaal aan foto’s dat ze heeft verzameld in dit boek. Want het leert naast de verklaring van alle verschijnselen het belangrijkste voor mij: wat is de wolkenhemel toch schitterend.
Prachtige foto op de cover van het boek
Prachtige foto’s
In alle variaties, zoals de wolkenstralen die Helga van Leur helder uitlegt en weer met prachtige foto’s erbij om het uit te leggen. Wat schitterend. Genieten geblazen. En het leukste is dat dit boek zo mooi is dat je het steeds weer pakt om erin te bladeren en kleine stukjes te lezen. De allerbeste manier om iets meer van de hemel te weten te komen!
Gegevens boek
Helga van Leur & Govert Schilling: Dag & nacht, De hemel verklaard. Amsterdam: Fontaine Uitgevers, 2020. ISBN: 978 90 5956 542 5. Prijs: € 27.
De afbeeldingen van de wolkenhemel zijn uit mijn eigen verzameling. Ze zijn gemaakt in de eerste helft van 2020.
En dan is er het langverwachte boek: BUITENgewoon. Een heel bijzonder boek over allerlei projecten. Het is een heel Flevolands boek geworden waarin een andere manier van leven centraal staat. En wij staan erin!
Het boek BUITENgewoon met onze Zenkabouter
Vorig jaar interviewde een oude schoolvriendin van Inge ons. Het was een warme dag in juli. Ze bracht een lunch mee en maakte heel veel foto’s van ons huisje. En natuurlijk de Ginkgo in de tuin.
Zenkabouter
Ik attendeerde haar op de prachtige vertaling die mijn docent Peter van Zonneveld van Goethes gedicht ‘Ginkgo biloba’ maakte. Het kreeg een mooie plek in het boekje dat op 21 maart verscheen. Net als de foto’s van ons huisje en de Ginkgo. En niet te vergeten: de roze Zenkabouter.
Het artikel over onze andere levenswijze met Zenkabouter
Het interview gaat over ons huisje en de keuze met minder spullen om ons heen. Het blijft zeker de kern waar we steeds naar terugkeren. Geen grootse vakanties met verre reizen, geen dikke auto voor de deur of andere spullen. De verleiding is altijd aanwezig; het is de kunst van de beheersing. En tot nog toe lukt het nog steeds.
Haiku voordragen
Er zou anderhalve week terug een geweldige lancering zijn in Joure. Ik zou er ook een paar haiku voordragen. Het ging helaas niet door vanwege de corona. Daarom zaten we zonder boek. Nu is het met de post gekomen. Niet zo leuk als een boekpresentatie, maar wel genieten. Want het is een fantastisch boek geworden. Over het nastreven van dromen, gewoon buitengewoon.
Nu bekijk ik de foto’s en besef dat het allemaal weer mooier is geworden. Nog niet zo groen als in juli. Daar moeten we nog even op wachten. Hopelijk valt er tussen nu en juli genoeg regen voor, want het is weer aardig droog met al die koude wind over het land.
Geschilderde koven en deurpost
Maar er is ook veel bijgekomen. Meer bomen, de struiken groeien, een afdakje voor de fietsen, vogelhuisjes, meer gelegd pad rond het huis. En niet te vergeten: we hebben de laatste weken de koven bij de ramen en achterdeuren geschilderd. En ook de eerste deurpost van de deur naar de kamer heeft een kleurtje gekregen.
Geverfde deurpost en nieuwe kleur voor de koven
Een project dat al heel lang moest gebeuren en we nu hebben opgepakt. Lekker opvallende kleuren, want dat is iets wat ik geleerd heb. Kies een opvallende kleur zodat je ook met donkere dagen genoeg vrolijkheid hebt. En er zijn nog heel veel plannen.
En zoals alles gaat, gaat dat langzaam. Maar snel genoeg om het op te merken.
Bestel het buitengewoon boek
Wil je ook dit bijzondere boek bestellen. Er zijn in totaal 99 exemplaren en ik heb mij laten vertellen dat er nog een paar (echt een paar!!) zijn: op = op!
Het verblijf in Moskou zit Ljovin op de nerven. Hij wordt helemaal gek van de stad en verlangt naar het platteland. Het is dat zijn schoonmoeder erop aangedrongen heeft. Ze vindt dat haar zwangere dochter hoe dan ook goede zorg nodig heeft als ze moet bevallen. Dat kan niet op het platteland.
Butsmannetjes in de adelsclub
Dat neemt niet weg dat de muren op Ljovin afkomen. Zeker hij maakt een tripje naar zijn oude studiegenoot en professor Katavasov. Daarbij doet hij ook de sociëteit aan, de adelsclub. Hier ontmoet hij de ‘butsmannetjes’. Een verwijzing naar de butsen die appels krijgen als je met ze solt. Zo gaat het ook met de mannen die maar vaak genoeg naar de sociëteit gaan.
Zo is er een man, die zichzelf geen butsmannetje noemt, maar anderen wel:
‘Op een keer komt hij bij de club en vraagt de portier, Vasili, je weet wel, die dikke, altijd in voor een kwinkslag. Goed, hij vraagt dus aan Vasili wie er allemaal binnen zitten, en of er nog butsmannetjes zijn. “U bent de derde,” krijgt hij te horen. Ja, jongen, zo gaat dat.’ (856)
Ljovin ontdekt dat het eigenlijk niet uitmaakt dat hij al jaren niet meer naar de club is geweest. Er is weinig veranderd. Hij is in heel korte tijd weer helemaal bij en het lijkt wel of hij nooit is weggeweest.
Anna Karenina maakt indruk
Na de borrel wordt hij wat losser en bezoekt hij zelfs Anna. Ze is immers de zus van Oblinksi met wie hij haar bezoekt. Ljovin heeft haar nog nooit eerder ontmoet. Het maakt grote indruk op hem. Hier weet de verteller heel mooi een parallel te maken met het schilderij van Anna dat in de gang hangt en de geportretteerde die even later verschijnt.
De verteller merkt op over het schilderij:
Het enige waaruit bleek dat ze niet leefde was haar schoonheid, die te groot was voor het leven. (861)
Maar als hij Anna Karenina in het echt ziet:
Ljovin zag in het gedempte licht van het kabinet dezelfde vrouw als van het schilderij, […], in een andere houding en met een andere gezichtsuitdrukking, maar van dezelfde schoonheid als de kunstenaar op het linnen had weten te vangen. In levende lijve was ze misschien minder oogverblindend, maar daarvoor in de plaats oefende ze een aantrekkingskracht uit die ze op het schilderij niet bezat. (861)
Het echt boven de kunst, waarbij de kunst misschien dingen verfraait, maar waarbij ze in werkelijkheid veel meer aantrekkingskracht bezit dan er ooit in het schilderij te vatten is. Een schitterende parallel heeft de verteller hier gebracht in het verhaal. Echt genieten.
Overtuigen
De verteller volgt daarna Oblinski die de man van Anna Karenina probeert te overtuigen dat hij van haar scheiden moet. Hij weigert, blijft koppig en eigenwijs een scheiding afwijzen. Waarom zou hij het doen. Het grootste offer voor de liefde dat Anna geeft, is dat ze haar zoon niet meer te zien krijgt. De laatste stiekeme ontmoeting heeft de jongen lange tijd van streek gemaakt.
Het brengt ook een wig in de relatie met Vronski. Anna is veeleisend, wil hem helemaal, maar dat lijkt niet te lukken. Vronski heeft niet alle aandacht voor haar en dat brengt Anna in onzekerheid. Het geeft het verhaal de tragische wending, waarbij ze de controle over zichzelf verliest. Het offer dat ze gegeven heeft voor de liefde, is zo groot geweest. De schande die over haar gevallen is, maakt haar nog verder kapot. Het verscheurt haar, waarbij er maar 1 uitweg is.
Vertwijfeling
De verteller weet die vertwijfeling treffend in beeld te brengen. Hij sleurt je als lezer mee in de innerlijke strijd die Anna voert. Je slingert met haar mee, waardoor je meevoelt met hoe haar keuze deze mooie vrouw uiteindelijk verscheurt.
Lev Tolstoi: Anna Karenina. Vertaald uit het Russisch door Hans
Boland. Amsterdam: Athenaeum, 2018 [2017]. ISBN: 9789025307943. 1024
pagina’s. Prijs: € 41,99. Bestel.
Een stuk in het verhaal van deel 6 valt wel heel sterk op. Het gedeelte over de anticonceptie. Anna Karenina meent dat ze geen kinderen meer zal krijgen. Het staat er in mijn ogen nogal raadselachtig met de vele puntjes. De enige plek in de Anna Karenina. Voor de 19e eeuwse lezer, zou het onomwonden duidelijk zijn.
Vele puntjes
Zeker met de vele puntjes erbij, waarbij je als lezer niet te weten komt wat Anna aan haar schoonzusje vertelt. Het doet de schellen van de ogen van Dolly vallen. Het heeft grote betekenis voor haar, haar wereldbeeld verandert er zelfs door:
Opeens begreep ze hoe het kwam dat er zoveel gezinnen waren met maar een of twee kinderen. Deze openbaring riep een afgrond van gedachten, overwegingen en tegenstrijdige emoties bij haar op, waardoor ze niets kon zeggen en Anna alleen maar aan kon staren, met grote ogen, verbijsterd. (787)
De oplossing is dus veel eenvoudiger dan zij tot nog toe altijd dacht. Het bezoek aan Anna grijpt Dolly om nog iets anders aan. Het brengt haar bij haar eigen huwelijk, waarnaar de eerste zin van deze roman verwijst. Dat van een ongelukkig gezin dat op zijn eigen manier ongelukkig is.
Tij keren?
Dolly ziet eigenlijk geen kans om het tij te keren. Haar man Stiva Oblonski gaat nog steeds vreemd. Niet meer met het meisje waarmee ze hem betrapte, maar weer met een ander meisje. De lezer was er even getuige van bij de boer tijdens het jachtpartijtje met Ljovin.
Als de mannen terugkomen van de jacht, staat er de veelzeggende zin, dat het jammer is dat vrouwen zoiets genoeglijks wordt onthouden als de jacht. En al het andere, denk je er als lezer van deze tijd onmiddellijk bij.
Lev Tolstoi: Anna Karenina. Vertaald uit het Russisch door Hans Boland. Amsterdam: Athenaeum, 2018 [2017]. ISBN: 9789025307943. 1024 pagina’s. Prijs: € 41,99. Bestel.
Naast het dramatische verhaal in de loge bij het toneel, is het 5e deel in nog een opzicht erg indrukwekkend. Het bevat een aangrijpend scène rondom de dood van Ljovins broer Nikolai. Hij ligt op sterven en Ljovin wordt opgeroepen om naar zijn stervende broer te gaan. Hij leidt erg aan tuberculose en het kan elk moment afgelopen zijn.
Ljovins kersverse vrouw Kitty wil met haar man mee. Hij wil haar niet bij zich hebben. Deels uit schaamte omdat zijn broer in een derderangs hotel zit. Kitty ziet het juist als haar plicht om haar man te vergezellen in deze moeilijke periode.
Man vergezellen
Het komt tot een ruzie, maar Kitty vergezelt haar man bij het afscheid van zijn broer. Sterker nog, ze dringt aan om de kamer goed schoon te maken en het laatste sacrament toe te dienen aan Nikolai. Het gebeurt allemaal en het lijkt zelfs even beter te gaan met de broer van Ljovin.
De verteller verwoordt het sterfproces op een prachtige wijze. Nikolai voorvoelt dat zijn einde nadert. Langzaam verglijdt zijn lichaam meer en meer in het stadium van de dood. Bijna grappig is het om te lezen als de priester langskomt om de dood te constateren:
‘Hij is overleden,’ zei de priester en wilde weggaan. Maar opeens kwam er beweging in de tegen elkaar aangeplakte snorharen van de dode en welden er te midden van de stilte uit de borstholte snerpende klanken op: ‘Nog niet helemaal… Eventjes nog.’ Een minuut later lichtte het gelaat op en verscheen er een glimlach onder de snor. De bijeengeroepen vrouwen gingen onmiddellijk druk aan de slag met het afleggen van het lichaam. (628)
Het is het einde van een lange lijdensweg die de verteller prachtig heeft verwoord in het 20e hoofdstuk van het 5e deel. Een einde dat zelfs hoopvol wordt afgesloten met de zwangerschap van Kitty. Het mysterie van de dood, krijgt een treffend contrast in dat andere mysterie: dat van het leven.
Lev Tolstoi: Anna Karenina. Vertaald uit het Russisch door Hans Boland. Amsterdam: Athenaeum, 2018 [2017]. ISBN: 9789025307943. 1024 pagina’s. Prijs: € 41,99. Bestel
Het huwelijk tussen Ljovin en Kitty is op handen in het 5e deel van Anna Karenina. De voorbereidingen worden getroffen en er heerst vrolijkheid. Dat Ljovin ongelovig is, lijkt de pret niet te drukken. Hij moet alsnog naar de kerk om een biechtbriefje te halen. Niet heel problematisch, voor een paar roebel weet hij dit te bemachtigen zonder een overdreven biecht te doen. Bijna een biecht waard.
Te laat op bruiloft
De bruidegom komt te laat op zijn bruiloft omdat hij zijn overhemd per ongeluk al ingepakt heeft voor zijn huwelijksreis. Het komt allemaal op zijn pootjes terecht. Het kersverse bruidspaar gaat op reis door heel Europa en doet Rome, Napels en Venetië aan.
In Venetië komen ze Anna en haar minnaar Vronski niet tegen. Zij leven er een leven als God in Frankrijk, maar haar in de steek gelaten zoon, laat Anna niet los. Ze wil hem hoe dan ook zien. Het bezoek dat de 2 brengen aan Sint Petersburg, loopt op een teleurstelling uit.
Stiekem
Ze bezoekt stiekem haar zoontje, waarmee ze hem en zichzelf veel verdriet doet. Tot overmaat van ramp, komt ze haar echtgenoot in de gang tegen. Als ze die avond nog eens naar de opera gaat, komt ze tot de ontdekking dat ze niet meer haar oude leventje kan leiden. Ze wordt door alles en iedereen uitgekotst. In de loge worden de verschrikkelijkste dingen over en tegen haar gezegd. Vronski ziet het van een afstandje terwijl op het toneel de volgende scène zich voltrekt, speelt er in de loge een ander drama.
Vronksi had niet kunnen volgen wat er precies had afgespeeld tussen de Kartasovs en Anna, maar hij begreep dat zij zich vernederd voelde. Daarvoor was de scène duidelijk genoeg geweest, maar meer nog sprak Anna’s gezicht boekdelen: hij zag hoe ze alle zeilen moest bijzetten om de rol die ze op zich had genomen vol te houden. Daarin slaagde ze voortreffelijk, aan de buitenkant was ze de rust zelve. Wie haar en haar vriendenkring niet kende en niet hoorde hoe het publiek – de vrouwelijke geleding daarvan – zijn deelneming getuigde en blijk gaf van ontstemming en verbazing, nu ‘die vrouw’ zich en public durfde te vertonen, en nog wel zo in het oog vallend met haar kantwerk en haar uiterlijke verschijning, wie van dat alles geen weet had en Anna gadesloeg in al haar schoonheid en ogenschijnlijke kalmte kon niet vermoeden dat zij hetzelfde ervoer als iemand die aan de schandpaal genageld staat. (679)
De verteller legt de prachtige vergelijking van het toneelstuk dat op het podium speelt en het drama in de loge. Hier is een veel groter drama dan op het toneel. De hele zaal bekijkt het tafereel in de loge en heeft geen oog voor het spel op het podium. Uiteindelijk verlaat Anna de zaal, ze laat een druk geroezemoes achter. Heel Petersburg spreekt er schande van. Deze vrouw die zo haar man bezoedelt. Het kan niet. En Anna wordt verstoten. Ze kan geen kant op zonder haar kind en haar man.
Lev Tolstoi: Anna Karenina. Vertaald uit het Russisch door Hans Boland. Amsterdam: Athenaeum, 2018 [2017]. ISBN: 9789025307943. 1024 pagina’s. Prijs: € 41,99. Bestel.
De BouwEXPO Tiny Housing in Almere Poort begon in de tijd dat wij aan het flirten waren met de Tiny House Farm van Wonen in Oosterwold. Natuurlijk is later vooral gebleken dat Tiny House een begrip is die aan zware inflatie onderhevig is.
Bovendien blijken zelfs mensen die vinden dat ze met minder aan kunnen, toch de uiterste grenzen op te zoeken. De meeste huizen aan de Vuursteenhof waar ik woon, zijn groter dan de 50 m2 die geldt om een Tiny House nog een Tiny House te mogen noemen. Er zijn zelfs huizen opgericht die wat mij betreft ook niet de term ‘Small House’ verdienen.
Overtreffen
1 huis overtreft alle huizen op de Vuursteenhof. Bezoekers wijzen ook naar dit huis. ‘Is dat klein?’ Vragen ze dan. Of ze denken dat het ons gemeenschappelijk gebouw is. Blijkbaar is het de kunst om alle toegestane hoeveelheid die je mag bouwen op te maken. En meer. Zo kun je ook je extra ‘vergunningsvrije deel’ er nog bij optellen om er het maximale uit te halen. Niet bepaald een vorm van minimalisme.
Wijzelf houden ons ook niet aan de term Tiny House met een BVO van 74 m2 en een woonoppervlak van 62 m2. We noemen het daarom een klein huis. Niet piepklein maar wel meer dan de helft kleiner dan ons vorige huis.
Niet alle huizen op de Tiny House Farm zijn echt ‘tiny’.
De reden is dat we ook een dochter hebben en die verdient een eigen kamer een eigen plek in huis. We hoeven haar niet op te zadelen met onze idealen. Ik ben al superblij dat het leuk vindt om hier te wonen.
Tiny House BouwEXPO
Het project van de BouwEXPO Tiny Housing, is een voorstel geweest van raadslid (en tegenwoordig mijn achterbuurman) Marco de Kat. Een geweldig idee om te kijken wat de mogelijkheden van deze kleine, flexibele huizen zijn in Nederland. Het is een studie naar de mogelijkheden binnen alle bouwregels, maar ook een uitdagende wedstrijd met een brede doelgroep. Iedereen die een idee had, mocht hem insturen.
Knusse huizen aan de Vuursteenhof, waarbij veel wat kleinere woningen
Het boek Klein wonen, Small Homes, The Making of BouwEXPO Tiny Housing in Almere doet verslag van deze bijzondere wedstrijd. En het gaat verder; het vertelt over de ontwikkeling van het woonwijkje met kleine huisjes in Almere Poort. We hebben het zelf op de voet gevolgd. Zo bezochten we de expositie van ingediende ontwerpen in het KAF.
Inzendingen
Ik heb met verwondering gekeken naar de inzendingen. Ze waren soms gebouwd van Lego. Of zagen er niet altijd bepaald realistisch uit. Maar er zaten heel gave en bijzondere ontwerpen bij. Voor onze zoektocht naar een bouwer, was het echt te kort dag. Alle bewoners van ons project zijn toch uitgeweken naar andere initiatieven.
Op 1 na, maar daarvan lijkt de realisatie van zijn bijzondere huisje ook steeds later te worden. Hetzelfde huisje staat ook nog niet op het terrein in Almere Poort. Wat de reden is, weet ik niet.
Ook op de Tiny House Farm staan een paar heel kleine huisjes
Jacqueline Tellinga doet in haar boek verslag van de wedstrijd en de inzendingen. Waarbij de jury goed keek naar innovatie, duurzaamheid, betaalbaarheid en realiseerbaarheid. Daarbij was de opdracht vanuit de gemeente om ook te kijken naar een ‘zo breed mogelijk palet aan aangedragen ideeën’.
Verschillende vormen Tiny Houses
Het zijn inderdaad allemaal verschillende vormen die een prijs kregen. Van vrijstaand tot aan stapelbaar, geschakeld en afwisselend tijdelijk of permanent. Daarbij is ook een extra selectie geweest doordat de winnaars het realiseren van hun project zelf moesten bekostigen.
Winnaars kregen wel medewerking van de gemeente, zoals bij de vergunningaanvraag en begeleiding als ze moeilijkheden ondervonden. Maar de grond en de bouw van het huis moest wel uit eigen financiële middelen worden betaald. Het leverde een wijkje op met heel verschillende huizen. De financiering kregen de bouwers rond door bijvoorbeeld al een koper in de arm te nemen of met een hypotheek aan de slag te gaan.
Nog niet alle huizen waren klaar bij ons bezoek vorig jaar februari
Het boek Klein wonen, Small Homes gaat ook in op het bouwbesluit en de mogelijkheden die er zijn voor andere vormen van woningbouw, zoals de kleinere huizen. Ze vallen vaak buiten de boot omdat het geen reguliere vorm van bouwen is. Er is heel veel mogelijk, leert het boek. Het spel zit er vooral in om bepaalde eisen om te buigen naar andere oplossingen.
Molenaarstrap
Het voorbeeld dat Jacqueline Tellinga in haar boek noemt, is de molenaarstrap in het huis Tiny A. Een huis dat helemaal uit een dak bestaat. In dit huis is een speciale trap gemaakt waarvan de tredes zo zijn uitgespaard dat je met elke stap een brede trede hebt. Zo kun je veel steilere trappen maken. Hierbij moet een gelijkwaardige en daarmee even veilige oplossing worden geboden voor de eisen van het bouwbesluit. Het is gelukt, maar het vergt wel wat tekenwerk en redeneringen, stelt de bouwer in het boek.
Veruit het mooiste gedeelte van het boek zijn de kijkjes in de huizen. Het beslaat het grootste gedeelte van het boek. Elk huisje krijgt uitvoerige aandacht. Er is een mooie beschrijving, waarbij bouwer en de bouw op de voet gevolgd worden. Het is een indrukwekkend proces die je hier soms ziet, van idee naar de werkelijke bouw. Heel mooi en inspirerend om te lezen.
Bewoners van kleine huizen
Het laatste deel geeft aandacht aan het belangrijkste: de bewoners. In een huis moet gewoond worden en een project als de Tiny House BouwEXPO is pas geslaagd als de bewoners er ook met plezier wonen. Wat direct opvalt, is dat de bewoners heel divers zijn. Ze zijn van alle leeftijden en van alle soorten achtergrond en afkomst. Heel gaaf om te zien dat iedereen wel een reden heeft om hiervoor te kiezen. Soms uit idealisme, soms uit noodzaak. Ook is er een bedrijf in Almere die zijn expats in een klein huisje onderbrengt.
De BouwEXPO Tiny Housing in Almere Poort (in opbouw).
Dezelfde ervaring heb ik bij ons project van de Tiny House Farm. Ook wij zijn van alle soorten pluimage en leeftijden. Oudere buren die kiezen bewust voor kleiner wonen om in deze levensfase heel erg te genieten van vrijheid en de ruimte buiten. Ze willen leven met minder. Sommige jongeren komen hier omdat de prijs heel aantrekkelijk is.
Idealisten?
Er zijn ook idealisten die echt willen leven met minder en vooral ook een minder grote voetafdruk willen achterlaten op deze aarde. Daarbij zijn sommmige bewoners ook gedreven om een leven te leiden zonder hypotheek, niet gestuurd door de maandelijkse financiële druk van een bank.
Heel herkenbaar is dit ook in het boek van Jacqueline Tellinga. Ze laat zien dat op een andere manier wonen ook mogelijk is. Het daagt vooral andere gemeentes ook uit om hetzelfde te doen. Je niet laten leiden door de grote jongens en projectontwikkelaars, maar ook ruimte geven aan andere initiatieven en ideeën om te wonen. Wonen draait immers om de mensen die in die huizen wonen, niet om de ontwerpers, bouwers en financierders.
Prachtig om dit terug te vinden in dit inspirerende boek. Ik hoop dat het mensen verder helpt om na te denken over hoe ze willen wonen en wat dit betekent voor hun huis. Dat je ook heel gelukkig kunt zijn in je kleine huisje. Je hebt niet per se heel veel ruimte nodig om een gelukkig leven te leiden.
Droomhuisje
Wat het laatste betreft is het ook erg leuk om te lezen van iemand die geen prijs won bij deze bouwEXPO Tiny Housing in Almere. Ze heeft wel haar idee doorgezet en woont nu in het huisje waarvan ze droomde. Waarschijnlijk was haar huisje te gewoon voor de jury en niet onderscheidend genoeg. Maar ze heeft een mooi plekje gevonden ergens anders in Almere Poort. Daar woont ze heel tevreden in haar kleine huisje. Een sprekend voorbeeld die laat zien dat je niet per se een bouw-expo hoeft te winnen om je droomhuis te realiseren.
En dat geldt voor ons ook een beetje. Zeker geen Tiny House en ook niet per se het huis met de modernste snufjes. Maar we proberen wel zo duurzaam mogelijk te leven. Net als dat we goed opletten wat wij doen. Het is een levenshouding en daar kan iedereen vandaag nog mee beginnen. Zelfs als je blijft wonen waar je woont. En als de noodzaak je dwingt om kleiner te gaan wonen. Ik kan je verzekeren dat het de moeite waard is. Want klein wonen is verschrikkelijk leuk.
De Vuursteenhof met heel mooie, kleine huizen
Jacqueline Tellinga: Klein wonen – Small Houses, The making of BouwEXPO Tiny Housing in Almere. Nederlandse &~Engelse tekst. Bussum: Uitgeverij THOTH, 2019. ISBN: 978 90 6868 783 5. Prijs: € 19,95. 320 pagina’s. Bestel
In het 4e deel van Anna Karenina keren we terug naar de adellijke kringen in Sint Petersburg en Moskou. Als Oblinski in Moskou Karenin tegenkomt, wil zijn zwager het liefste wegduiken. Tot overmaat van ramp krijgt hij een uitnodiging voor een etentje bij de Oblinski’s.
Wie er ook is? Heel toevallig. Ljovin. Hij hoort dat Kitty er is. Sinds het blauwtje heeft hij haar niet meer gezien. Het wordt een bijzondere ontmoeting, waarbij de kille relatie tussen de 2 ontdooit. Er is weer een doorbraak.
Ze had iets schrikachtigs, iets schuws, en haar verlegenheid maakte haar nog aantrekkelijker. Ze zag hem meteen toen hij binnenkwam. Ze had op hem zitten wachten. (480)
De roman krijgt in dit deel ook zijn dramatische wending aan de kant van de Karenins. Een scheiding van het echtpaar dreigt. Als Anna Karenina tot overmaat van ramp op het kraambed bevangen wordt door de kraamkoorts. Ze roept haar beide mannen op om te komen, omdat ze verwacht het niet lang meer te zullen maken. Daar treffen de 2 elkaar aan.
Een indrukwekkend scene speelt zich hier voor de lezer af. Karenin verwacht niet dat zijn vrouw hem om vergiffenis vraagt voor haar gedrag. Ik weet het ook niet, verzucht ze onder de hoge koortsen, er is een Anna die van je houdt en een Anna die je haat. Vergeef mijn gedrag.
Binnen in Karenin ging alles steeds heviger tekeer, tot hij een toestand bereikt had dat er geen verzet meer mogelijk was: ineens voelde hij dat zijn innerlijke strijd in werkelijkheid een zegenrijke zielsbeleving was waaruit hij een nieuw, nooit eerder ervaren geluk putte. Hij dacht helemaal niet aan het christelijke gebod dat hij zich zijn hele leven voor ogen had gehouden, om je vijanden te vergeven en lief te hebben, maar het vreugdevolle besef dat het juist dat was wat hij deed – zijn vijanden vergeven en liefhebben – overstroomde zijn hart. (515-6)
Het is een aangrijpende scene die ook op Vronski indruk maakt. Karenin vergeeft hem, terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Een teken van zwakte waar hij iets later al spijt van heeft.
En terwijl de jonge tortelduifjes rond elkaar tortelen, spat het huwelijk van Anna en haar man uit elkaar als een zeepbel. Een contrastrijk hoofdstuk waarbij de verteller mooi speelt met de emoties die hier rondschieten. Soms heel letterlijk zoals in het schampschot dat Vronski op zichzelf lost. Andere keren wat minder opzichtig, maar voor de lezer zegt dat vaak genoeg.
Lev Tolstoi: Anna Karenina. Vertaald uit het Russisch door Hans Boland. Amsterdam: Athenaeum, 2018 [2017]. ISBN: 9789025307943. 1024 pagina’s. Prijs: € 41,99. Bestel.
In het derde deel van Anna Karenina lees je veel over Ljovin en zijn landgoed ver van de stad. Het platteland, waar geen trein in de buurt komt. Temidden van de boeren meent Ljovin zijn geluk te vinden. In zijn hart wil hij 1 van hen zijn, al beseft hij ook dat zijn afkomst hem dat nooit zal brengen.
Landleven
Het landleven is prachtig beschreven in dit deel. De boosheid van Ljovin als de broer van Kitty een stuk bos heel goedkoop van de hand doet aan een handelaar. Het laat zijn dubbele gevoel zien die hij heeft over de rol van de adel op het platteland. Langzaam neemt de invloed af, terwijl tegelijkertijd de landarbeiders nauwelijks willen werken.
De landarbeiders lijken meer van de fles te houden, dan dat ze willen werken. Het maakt Ljovin moedeloos. Ze luisteren niet naar zijn bevelen en negeren elk advies. Als hij dan later bijvoorbeeld in contact komt met een boer, iemand met eigen land, dan is hij onder de indruk hoe hij een bestaan weet op te bouwen.
Stad versus platteland
Als later die zomer zijn broer hem opzoekt, is hier ook een groot contrast. Zijn broer Sergé, stedeling en intellectueel, bekijkt alles vanuit en academisch standpunt. Hij ziet zijn verblijf in het landhuis ook als een vakantie, terwijl Ljovin keihard moet werken. Het is zomer en de oogst moet binnengehaald worden.
Het gras moet worden gemaaid en hij moet hooien. In plaats daarvan begint zijn broer een academisch gesprek hoe het volk verheven kan worden. Door onderwijs of juist niet. Dat het niet zou werken, slaat hij van de hand. We hebben het nooit geprobeerd, dan kun je ook niet zeggen of het wel werkt.
Zomerhuis
Op uitnodiging van haar man Oblonski, de zus van Kitty bij wie Ljovin een blauwtje liep, bezoekt hij Dolly. Zij verblijft die zomer op ‘slechts’ 30 werst van hem in haar zomerhuis. Hij gaat er poolshoogte nemen en ziet dat het heel aardig weet te redden. Als ze vertelt dat haar zus hier binnenkort ook is en vraagt of hij dan wil komen. Slaat bij hem de paniek toe. Daarmee wil hij niet geconfronteerd worden.
Het maakt bij hem de dromen over een gelukkig boerenbestaan alleen maar wakker. Hij wil helemaal niet meer trouwen met iemand van adel. Misschien verkiest hij dit bestaan wel boven zijn bestaan als landheer. Hij voelt zich gelukkig tussen de arbeiders als hij gras aan het maaien is. Niet die moeilijke etiquette van de adel.
Zomer op platteland
Tussen het verhaal van een zomer op het platteland, worstelt Anna Karenina met de positie waarin zij is terechtgekomen. Haar man wil haar verbieden dat ze verder omgaat met haar minnaar. Hij wil haar het liefste opsluiten en haar dwarszitten. Het levert voornamelijk wroeging op bij allebei. Ze weet nog steeds contact te hebben met Vronski. Het leven in huis wordt alleen maar erger. Zou ze ooit uit deze impasse weten te komen?
Lev Tolstoi: Anna Karenina. Vertaald uit het Russisch door Hans Boland. Amsterdam: Athenaeum, 2018 [2017]. ISBN: 9789025307943. 1024 pagina’s. Prijs: € 41,99. Bestel.
De in het 1e deel ingezette ellende, krijgt een mooi vervolg in het 2e deel. Ik betrap mij er bij het lezen op dat ik het eigenlijk helemaal niet erg vind. Als het allemaal vlekkeloos zou verlopen, zouden die 1000 pagina’s niet door te komen zijn. Nu is de spanningsopbouw overweldigend. Ook de vele wisselingen van situaties en verhalen treft mij.
Deel van de paardenrace
Het 2e deel is wel het deel van de paardenrace. Zeker het gaat over grond verkopen, hoe de adel langzaam zijn grip aan het verliezen is op het platteland. Net als dat Kitty verblijft in een kuuroord in Duitsland. Allemaal zijpaadjes van het hoofdverhaal: de paardenrace.
De militair Vronski doet met de paardenrace, met zijn paard Frou-Frou. Het dier is erg nerveus voor de wedstrijd, maar hij staat erop om zijn paard voor de wedstrijd nog even te zien. Het dier trilt en je voelt aan alles dat hier iets genadeloos fout gaat:
Maar hij had noch zichzelf, noch Frou-Frou volledig onder controle en tot aan de eerste hindernis, het riviertje, kon hij de bewegingen van de volbloed niet aan zijn wil onderwerpen. (250)
Vronski zit op zijn paard en probeert op voorsprong van zijn rivaal Machotin op het paard Gladiator te komen. Als je dit leest, weet je waar de schrijver en later de filmmaker van de beroemdste paardenrace scène in Ben Hur zijn inspiratie vandaan haalde. De race in Anna Karenina zindert en siddert van alle kanten. Wat een spannende scène is dit.
Paard niet onder controle
Je weet dat het misgaat alleen niet hoe. Hier overtreft het verhaal alles als Vronski inderdaad zijn paard niet onder controle heeft. De volbloed komt ten val, met Vronski in het zadel. Je voelt hier de adrenaline van het slagveld. Het paard moet het met de dood bekopen, omdat haar rug is gebroken bij de val.
Alsof dat nog niet genoeg is, breidt de verteller het verhaal uit. Het perspectief verschuift naar de tribune waar Anna Karenina zit. Haar man komt naast haar zitten en ze ziet hoe haar minnaar daar bij de race valt samen met zijn paard. Ze raakt helemaal de controle over zichzelf kwijt.
Regie kwijtgeraakt
En dan heb ik de echte reden waarom Anna en haar minnaar Alexé de regie kwijt zijn, niet eens verklapt.
Evenwijdig hieraan loopt het verhaal mee van Kitty die op kuuroord is en er de broer van Ljovin ziet. Ze ontloopt hem en probeert daar in Duitsland zichzelf te hervinden. Ook hier is het een gevecht tegen gewenst gedrag en hoe ze zou willen zijn. Bij Kitty is het eveneens een grote innerlijke strijd met haar emoties, wie ze zou moeten zijn en hoe ze is.
Lev Tolstoi: Anna Karenina. Vertaald uit het Russisch door Hans Boland. Amsterdam: Athenaeum, 2018 [2017]. ISBN: 9789025307943. 1024 pagina’s. Prijs: € 41,99. Bestel.
