De wind waait welig om het huis. De regen heeft de bladeren nat genoeg geregend om vastgeplakt tegen de grond niet in beweging te komen.
Op het hofje achter het huis heeft een bundel bladeren zich verzameld tot een dikke laag vastgeplakt organisch afval. Geen beweging meer in te krijgen.
In andere jaren ronkten de bladblazers op werkdagen overal. Dit jaar heb ik ze nog niet mogen betrappen. Ook in het park blijft alles liggen. De paden zijn bezaaid met de gevallen bladeren en op het gras liggen de bladeren tevreden.
Zou dan toch een einde gekomen zijn aan de meest onzinnige bezigheid die er bestaat: bladblazen. Nu speelt de wind voor bladblazer. Gelukkig is alles nat genoeg om zich daar niks van aan te trekken.
Het zijn van die nutteloze voorwerpen. Bedacht in het brein van een geleerde, maar in de praktijk maakt niemand er gebruik van. Het pas aangelegde fietspad heeft een voetpad dat er omheen slingert. Ik voorspel daarbij dat niemand van het voetpad gebruik maakt, omdat het te omslachtig is.
Bij het Spoorbaanpad is ook zo’n nutteloos voorwerp: een betonnen trap die naar het voetpad en de brug leidt. Niemand maakt gebruik van deze trap. Ik heb er zelf nog iemand op zien lopen. Net als dat ik er zelf slechts één keer gelopen heb. Het is te omslachtig, te stijl en vooral niet logisch om hier te lopen.
Als je in het park loopt, hoef je hier niet heen en als je langs het Spoorbaanpad loopt, hoef je niet in het park te zijn. Daarvoor zijn allemaal andere wegen.
Nu staat de trap er troosteloos bij. Zeker als de bladeren gaan vallen. Buiten het mos op de treden, is nu ook alles bedekt met een dikke laag bladeren. Zo ontmoedigt de trap zelf alle voetgangers nog meer.
De herfst is pas echt begonnen als de bladeren van het Ginkgo boompje in mijn tuin geel kleuren. Het gespleten blad waar Goethe over mijmert in zijn beroemde gedicht, geeft vlak voor het valt de meest intense kleur geel af die ik ken. Ik geniet ervan en het kan niet lang genoeg duren dat de gele bladeren nog aan de boom zitten.
Een windvlaag is genoeg om roet in het eten te gooien, dan vallen de bladeren massaal naar beneden. Gisteravond waaide het behoorlijk en de schade is nu te zien in de tuin: de Ginkgo is van boven al helemaal kaal en in de onderste regionen hangen nog een paar bladeren armoedig bij elkaar.
Het geel is nu het felste. Gelukkig geven de gevallen bladeren deze kleur ook nog af. Ze zijn nog niet helemaal verlept. Daarom is het nog even extra genieten van de gevallen bladeren. De waterdruppels blijven er zo mooi op liggen, net als dat ze bladeren zo fraai krullen, precies op de plek van het sneetje in het blad.
Zo is de herfst nu echt begonnen. De tijd dat de bladeren geel waren, was korter dan ooit. Maar ze liggen mooi op de grond. De kale boom wijst trots omhoog. Volgend jaar weer een twijgje dichterbij de hemel.
In het voorjaar volgde ik zo fanatiek de groei van de kastanjebomen aan de rand van het Den Uylpark. Hoe de bladeren zich vormden tot de eigen vormen, gecombineerd met de prachtige kaarsentoortsen. Nu is het allemaal verdwenen. De bladeren kleuren snel van het groen naar geel om uiteindelijk bruin en verlept naar beneden te dwarrelen.
Zag ik hier een week geleden nog zo mooi de zon door de bladeren schijnen, nu zijn de takken bijna bladerloos. Het zicht op het pad is verbeterd, maar het pad zelf is niet meer te vinden in de dikke laag bladeren die op de grond ligt.
Nu maak ik mijn eigen pad door de bladeren. Je kunt ze zo heerlijk ver voor je uit schoppen. Het lijkt dan of ze even opnieuw voor je vallen. Het geritsel geeft het iets vrolijks. Dat is de leuke kant van de herfst, als het droog genoeg is om de bladeren weer te laten dwarrelen.
Als de regen toeslaat is het een stuk minder luchtig. Dan wint de geur van humus en verrotting. Ook dat heeft wat, maar zo lekker in het zonnetje vind ik het een stuk leuker. Een geniet ik van de herfst.
Een ochtendwandeling door het park. Het is mistig. De mist verhult deze dag. Alles lijkt zich te verstoppen in de laaghangende bewolking.
De takken van de bomen raken meer en meer bladeren kwijt. Ze veranderen door de mist in schimmige wachters, die met de vele armen gespreid staan.
De lage zon schijnt door de wolken heen en tekent van de bomen silhouetten. Je denkt aan schimmen die zweven tussen de mist. Daar is geen verkleedpartij voor nodig, maar verbeelding.
Zo is de dag al verdwenen voor ze begonnen is. Zo’n dag waarvan je vermoedt dat het lastig wordt om alle mist te laten wegtrekken.
Als je goed om je heenkijkt, zie je de natuur elke dag een beetje groener worden. Het rondje door het park is elke ochtend weer een nieuwe ontdekkingstocht.
De bladeren van de paardenkastanje groeien alsof het een lieve lust is. Nu verschijnen ook de eerste bloemen in de kaarsen. De bomen staan bijna in bloei.
Zaten ze een paar weken geleden nog helemaal in de knop verstopt, nu pronken ze openlijk met hun kleurrijke blad. Ik zie ze in verschillende kleuren waarvan de paarsige kleur het meest opvallend en stiekem ook het mooiste is.
De grote bladeren hangen om de bloemen heen. Ze zakken een beetje naar beneden. De regen van de afgelopen dagen heeft ze niet genoeg vocht gegeven om overeind te komen.
De laatste bomen komen nu goed in het blad. De rode beuken in het midden van het park, kleuren nu helemaal rood. Het ziet er heel mooi en indrukwekkend uit. Net als de laan waar de lindes een mooi groen gewelf over het fietspad spannen.
Het is dan zo spijtig dat veel bomen in Almere het veld moeten ruimen. Zoals het laantje met de dubbele rij lindebomen langs de Amsterdamweg. Er komt een rijtje magere sprieten voor terug. Terwijl ze nu tot zo’n imposant formaat zijn gegroeid.
Doodzonde.
Klein leven, literatuur, orgelmuziek en Dantes Komedie
