Tagarchief: alkmaargracht

alkmaargracht, almere, hond, hond uitlaten, sientje, teckel

Buitengesloten – Sientje (53)

Een reactie plaatsen

Het was moeilijk om het samen lopen met de hond ’s avonds voor het slapen gaan weer nieuwe leven in te blazen. Het was een avond waarop ik mij niet zo lekker voelde en eigenlijk lekker naar bed wilde. Ik vroeg of Inge misschien mee wilde met de avondwandeling. Voor het eerst sinds jaren.

We deden de achterdeur op slot en gingen er bij de voordeur uit. We liepen een gezellig en klein rondje om de gracht die voor ons huis is. Een wandeling die in afstand het midden houdt tussen de Bermudadriehoek en ons oude avondrondje in Almelo.

Sleutel in slot

We kwamen terug. Ik stak de sleutel in het slot, maar de deur ging niet open. ‘Ik heb de sleutel erin laten zitten’, zei Inge geschrokken. De achterdeur zou ook niet gaan lukken. Die zat namelijk niet alleen op slot, maar ook op het handslot dat alleen van binnenuit te openen en sluiten was. Daar stonden we.

Ik voelde me grieperig en wilde eigenlijk naar bed. We probeerden wat bij de voordeur te rommelen, maar het lukte niet om de deur open te krijgen. Hij zat weliswaar niet op slot, maar we kregen de sleutel er niet uit. Ook wilde de deurklink die aan de binnenkant van de deur zit, niet naar beneden.

Buitengesloten

Daar stonden we dan. Onze dochter lag boven lekker te slapen en wij hadden ons buitengesloten. We liepen weer naar de achterzijde. Het slaapkamerraam stond open. Misschien kon je er via de keukentrap in, die stond in de schuur en die stond open. Dat lukte niet. De trap kwam niet hoog genoeg om van het bovenhengsel af het raam in te komen. En ik was daar ook niet lenig genoeg voor.

Inge zou bij de buren vragen of we hun trap konden lenen. Zij had immers de sleutel in het slot van de voordeur laten zitten. Een hinderlijke gewoonte die ze ondanks dit incident niet verleerde. Ze haalde de trap. Het was nog een aardig eind omhoog. Ik voelde me dizzy genoeg om naar beneden te vallen, maar wonder boven wonder bleef ik op de treden staan en wist zelfs bibberend naar binnen te klauteren.

Pyjama

Zo kon ik de achterdeur openen en vrouw en hond weer toegang tot het huis geven. Ik bracht de trap weer terug, bedankte de buurman uitgebreid. Ik had mijn pyjama al aangetrokken bij het wandelen op deze warme septemberavond. Snel dook ik mijn bed in, nog bibberend van de kou. Het was in de 3 kwartier dat we bezig waren geweest het huis binnen te dringen best koud geworden. Ook was het al donker geworden.

Sientje had alles lijdzaam afgewacht. Geen haast of ongeduld trof haar. Dat lag meer in de aard van haar baas. Er volgden nog een paar harde woorden over het laten zitten van de sleutel in het slot en de consequenties, waarna ik in diepe slaap viel. Dromend van deuren die in het slot vielen en sleutels die nog in huis lagen. De volgende ochtend werd ik tot mijn eigen verbazing weer fris en fruitig wakker.

Lees het vervolg: Familiebanden »

Abonneer je op de nieuwsbrief en lees elke week een nieuwe herinnering aan Sientje. De nieuwsbrief is geheel gratis en verplicht je tot niets.

Elke zondag een nieuw verhaal van Sientje in je mailbox?

Abonneer je op de wekelijkse nieuwsbrief

alkmaargracht, almelo, almere, hond, huis, sientje, teckel

Voor de gezelligheid – Sientje (46)

1 reactie

We lagen lekker op tijd in bed. Alles gedaan, het licht uit beneden, de hond in de bench en we gingen heerlijk slapen. Het licht ging uit en we zeiden elkaar goedenacht. We lagen zo heerlijk te dommelen tot we beneden ineens een klap hoorden. Wat zou dat toch kunnen zijn? De deur hadden we toch op slot gedaan. Dit moet een inbreker zijn, schoot door mij heen. Ik moest maar op verkenning gaan. Je kunt zo iemand toch niet zijn gang laten gaan.

Ik liep voorzichtig de trap af. Mijn hart klopte in mijn keel. Het zou toch niet? Inge dekte mij en stapte de woonkamer binnen. Alles doodstil. Ik deed het licht aan. Sientje stond voor mij en kwispelde. We waren haar vergeten in de bench te doen en ze had iets van de tafel op de grond gegooid. We schaterden het uit en gingen snel weer naar boven om nu echt te gaan slapen.

Licht branden?

Een paar jaar later, we waren verhuisd, werd ik midden in de nacht wakker van kabaal beneden. Ik zag tot mijn verbazing licht branden door het raampje in de deur naar beneden. Wat is er aan de hand? Mijn hart klopte in mijn keel. Het zou toch niet? Hier was iets aan de hand beneden. Ik wist zeker dat ik het licht had uitgedaan. Sientje was stil gebleven.

Ik wapende mij met een stok in de hand en liep zachtjes naar beneden. Treetje voor treetje. Inge dekte mij in de rug. Ik keek de hoek om. Niemand, maar het raam aan de voorzijde van ons huis stond open. Hier was iemand naar binnen gedrongen. Er was inderdaad ingebroken. Sientje was doodstil. Ze lag te bibberen in de bench. We belden de politie.

Iedereen binnenlaten

Een kwartiertje later reed de politieauto voor langs. De agenten kwamen binnen. Sientje begon te blaffen. ‘Had dat nou net gedaan’, verzuchtte ik. ‘Tja’, zei de agent. ‘Ik heb ook zo’n ding thuis, maar die moet je echt niet nemen tegen de inbrekers. Ze laten iedereen binnen.’ Zijn collega wist mij te verzekeren dat de inbreker echt niet het huis was binnengegaan als Sientje geblaft zou hebben. Ze was echter doodstil geweest. Onze hond die om een vallend blaadje blafte, maar bij plunderaars en geweldenaars in haar mandje lag te rillen als een juffershondje. Ik begreep het niet.

Ik heb het later vaak gehoord dat huishonden weinig angst inboezemen bij inbrekers. Een paar huizen verder leven 7 honden in huis. Maar geen kik toen inbrekers 2 flatscreen televisies, 3 laptops en een paar mobieltjes meenamen. Doodstil bleven ze. Net als Sientje. Precies wat de agent zei. ‘Zo’n ding is voor de gezelligheid, maar niet tegen inbrekers.’

Lees het vervolg: Fietskar »

Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.

Elke zondag een nieuw verhaal van Sientje in je mailbox?

Abonneer je op de wekelijkse nieuwsbrief

achtertuin, almere, doris, hond, sientje, teckel, tuin

Opruimer – Sientje (42)

1 reactie

De verminderde aandacht was niet zo erg voor Sientje. Ze genoot van het nieuwe huis en vond snel haar plekje. In de winter scheen de zon een heerlijk eind de woonkamer in. Dat er nog witte plavuizen lagen waarop je bijna uitgleed, deerde Sientje evenmin. Zij genoot van het zonlicht en legde zich uitgespreid te ruste. De ruimte was verder heerlijk. Het park was om de hoek en daar kon ze heerlijk rennen.

Tegelplein

In de tuin vond ze wat minder van haar gading. Achter het huis verrees een tegelplein waar een helikopter een mooie landingsplaats zou vinden. Het bestond alleen maar tegels waar een stukje groen niet te vinden was. Wij wilden het allemaal opknappen, maar er lagen nog teveel andere klussen in huis.

Pas bij het aanleggen van de schutting ruim 2 jaar later, zouden we de achtertuin aanpakken en er zelfs een kikkerpoeltje leggen. Niet dat dit Siens interesse trok. Elk dier, van vogel tot kat, liet haar onberoerd. Ze negeerde deze dieren, schonk er weinig aandacht aan. Ze wilde er hooguit op afstappen uit nieuwsgierigheid, maar dat stelden weer veel katten en vogels niet op prijs.

Maatje Doris

In huis was er wel een maatje: Doris. Het kleine meisje was best interessant en er viel altijd wel wat bij te halen. Als Doris aan het eten was, zorgde Sientje dat ze in de buurt was. Er was wel een onbewaakt ogenblik waarop ze kon inspelen.

Tijdens al die verbouwingen kropen de 2 vaak bij elkaar. Dan lag Sientje heerlijk in de nabijheid van onze dochter. Ook wisselden ze graag van stoel. Dan lag Doris in Sientjes mand, noodgedwongen, want Sientje had een plek gevonden op Doris’ wippertje. Of Doris vond er een genoegen in om in de bench van onze teckel te kruipen. Een gezellig holletje. Dat het er sterk naar hond rook, haalde haar eerder naar binnen dan dat het haar verjoeg.

Elke nieuwe kwast verf die over de muren en deuren ging, maakte het huis meer van ons. De geur van vorige bewoners en de leegstand van een halfjaar, verdween geleidelijk uit het huis. Zeker ook na de echte verhuizing en al onze spulletjes in het nieuwe huis stonden. En – last but not least – werd Doris steeds groter.

Junk af

Ze begon ineens zelf uit de borst te drinken en zo kickte de junk van de moedermelk af. Het was niet meer overal te vinden. Hooguit in een spuugdoekje, die ze dan meteen half verslond. Sientje vond wel weer nieuwe gelegenheden om eten te vinden. Daar hoefden we ons geen zorgen over te maken. Doris kreeg steeds meer vast voedsel en liet dan genoeg vallen om op te likken. Een kaakje was altijd een feest, want de stoel van Doris kreeg meer eten binnen dan Doris. Sientje verzorgde na afloop altijd dat de troep keurig werd opgeruimd.

Lees het vervolg: Kopjes geven »

Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.

Elke zondag een nieuw verhaal van Sientje in je mailbox?

Abonneer je op de wekelijkse nieuwsbrief

achtertuin, actualiteit, alkmaargracht, almere, bomen, ginkgo biloba, huis, tiny house farm, tuin, tuinieren

Ginkgo op pot – Tiny House Farm

2 reacties

Dat ik de prachtige Ginkgo Biloba van de Alkmaargracht heb moeten achterlaten, vind ik heel jammer. Het is een erg grote, volle boom geworden in de ruim 11 jaar dat hij er staat. Als klein boompje van nauwelijks 2 meter gekomen en nu uitgegroeid tot een mooie gigant van tegen de 6 meter. En die prachtige knik onderin, duidend op het ruige begin. Het is echt een boom waar ik aan gehecht ben geraakt.

Deze boom heb ik moeten laten staan. Lange tijd heb ik overwogen om hem mee te nemen. Het leek ook best een goed haalbaar plan. Ik informeerde bij een neef. Een deel van mijn moeders kant zit in de bomen. We gingen hardop denkend de kansen berekenen. Het is best duur om zo’n grote boom over te brengen en de kans dat hij het haalt is 50/50.

Daarom is de boom achter het huis van de Alkmaargracht blijven staan. Niet echt een leuk afscheid, zeker ook omdat ik de Ginkgo graag volwassen had zien worden. En omdat de nieuwe bewoner heel drastisch dreigde om als eerste de boom om te hakken. ‘Ik denk dat je daar maar even niet bij moet zijn’, zei mijn neef.

Maar misschien bedenkt de nieuwe bewoner zich. Bovendien heb ik in juni een paar nieuwe scheuten gepot en heel goed verzorgd. 3 nieuwe boompjes hebben het gered. Vorige week hebben we de jonge scheuten verpot en ontdekten dat ze al een heus wortelstelsel hebben. Nu hopen dat ze uitgroeien tot van die giganten zoals achter het huis van de Alkmaargracht.

En wie weet, groeit er dan een telg hier in de achtertuin. En dan maar lang genoeg hier blijven om hem volwassen te zien worden. Dat duurt zeker 25 jaar. Dus we hebben nog even…

actualiteit, alkmaargracht, almere, doris, huis, tiny house farm, wonen

Dag huis – Tiny House Farm

3 reacties

Vanmiddag was de overdracht van ons oude huis. Een bijzonder huis. Ons eerste koophuis. We hebben er 12,5 jaar gewoond. En in 12,5 jaar gebeurt er niet alleen veel. Je verzamelt ook heel veel spullen hebben we gemerkt.

Het huis is de laatste weken steeds leger geworden. En met dat het leger werd, werd het ook steeds minder van ons. Zeker, de gordijnen hangen er nog. En daar zitten ook best veel herinneringen in. Maar de energie die in het huis zweeft, zal steeds minder onze energie zijn.

Huis achterlaten

De nieuwe bewoner geeft zijn eigen invulling aan het huis zoals wij dat achterlaten. Allerlei dingen gaan weg. Misschien breekt hij muren af of rooit de planten en bomen die wij hebben geplant.

Doris was nog geen jaar toen we er kwamen wonen. Nu is ze een heuse puber. Wat een contrast. In dit huis heeft ze leren lopen, praten, lezen en schrijven. En nog veel meer. Al die voetstappen en ervaringen laat je achter.

Zwevende herinneringen

Net als veel andere bijzondere ervaringen. Dingen die nooit meer terugkomen en blijven zweven in je herinneringen. In dit huis is gelachen, gehuild, gejuicht en gescholden. Kortom, we hebben hier geleefd. Sterker dan in het huis van Almelo, heb ik dat nu. Misschien omdat ik daar korter woonde, maar ik denk vooral omdat de herinnering zwaarder is. Met het huis laten we iets van Inges moeder achter, die er niet meer is en dit niet meer meemaakt.

Een dag die een beetje dubbel is. Enerzijds de bevrijding dat het huis niet meer van ons is. Anderzijds de weemoedigheid over alles wat er daar geweest is.

Gelukkig nemen we onszelf mee en weten hoe mooi en fijn ons roze huisje aan de Vuursteenhof is.

Dit hoofdstuk is gesloten; het volgende begonnen.

actualiteit, alkmaargracht, almere, bibliotheek, boeken, houten, huis, opruimen, tiny house farm, verzamelen

Komen tot de kern van je bezit – Tiny House Farm

1 reactie

Alle zeilen zetten we bij voor de overdracht van ons oude huis. Volgende week is het zover, dan zitten we bij de notaris. Maar daarvoor moeten we wel een heel leeg huis opleveren. Het gaat gestaag, het leeghalen van 12 jaar verwoed verzamelen. Ik sta er best versteld van wat wij allemaal in huis hebben gehaald.

2 jaar opruimen

En dan zijn we al meer dan 2 jaar bezig met opruimen. Het begon aarzelend, niet teveel en met veel emotie. Rommelend in stapels papieren, veel inscannen en vast willen houden. Opruimen is eigenlijk afscheid nemen. Soms komen er zelfs herinneringen naar boven waarvan je niet meer wist dat ze er nog waren.

Het huis verkoopklaar maken, was al een hele uitdaging. Maar daar hoefde ik mij alleen te houden aan de capaciteit van de boekenplanken die er hingen. Nu ga ik kleiner wonen, dat betekent dus dat er nog meer boeken wegmoeten.

Schillen van de boekenvrucht

Een moeilijk proces, want hoe meer je schiltvan de boekenvrucht, hoe meer je tot de kern van je boekenbezit komt. De kern van boeken die je het liefst de hele dag bij je zou willen houden. En dat is niet makkelijk. Want welke boeken mag je echt niet missen en welke zijn toch niet zo belangrijk om te bewaren. En bewaar je een boek dat je al gelezen hebt of juist een boek dat je nog moet lezen?

Er is weer een schifting geweest en mijn oude studiemaat komt dit weekend weer een flinke stapel dozen met boeken halen. De rest staat nog in de container naast ons nieuwe huisje. Ik ben al heel ver met de boekenkasten en dan komt het spannendste: voor hoeveel boeken heb ik straks nog een plekje.

Zoveel meer

En dat waren alleen de boeken. Er is nog zoveel meer. Een stapel gezelschapsspelletjes, servies, bestek, pannen, posters, schilderijen, knuffels, voetenbankjes, krukjes en dekentjes. Nooit geweten dat we zoveel dekbedden hebben. En hout. Wat veel hout hebben wij! Plankjes, panelen en balken. Er is zoveel. Ik kan er misschien nog een hele schuur van bouwen.

En wat staat er veel in de schuur. Ik heb de laatste dagen best vaak uitgeroepen: waarom hebben we een schuur. Kan alles wat daarin staat niet in de vuilnisbak. Het lijkt wel of een schuur de plek is om dingen neer te zetten die eigenlijk weg moeten. Daarom misschien toch een kleiner schuurtje bouwen, straks bij ons nieuwe huisje.

En zo ruimen we op voor de laatste fase in. Al weet ik dat de echte laatste fase is als we de container voor ons roze huisje weghalen.