Categoriearchief: werk

Modder, overal modder. Oosterwold begint in deze tijd van het jaar flink aan te modderen. Vooral de puinweg van en naar ons huis is een drama.

Modder gooien

Veel auto’s en zwaar transport keren op onze oprit. Lekker makkelijk. Ook graafmachines en bouwverkeer van Baas, Wetlantec en Knipscheer doen alsof het hier een crossbaan is waar iedereen met tractoren en zwaar materieel rijdt. Het is nu een dik modderspoor dat er ligt en waar ons Fordje nauwelijks doorheen komt.

De winter nadert met snelle stappen. Dat betekent niet alleen nachtvorst, maar ook veel donker. De lange fietsrit naar huis fiets ik door het donker. De motregen als trouwe metgezel. Een briljant geslepen diamant aan schittering achterlatend op het brillenglas.

Gebroken fietsketting

Maar de modder is wel het vervelendste van alles. Mijn Koga met open ketting en tandwielen lijdt er ernstig onder. Hij kraakt en piept bij het fietsen. Afgelopen maandag schee hij er onderweg mee uit. Gebroken ketting. Dat betekende half steppend en lopend de laatste 4 kilometer naar het werk lopen.

Snel een kettingpons gehaald bij Halfords om een schakeltje weg te smokkelen. Maar ik heb nog te weinig kaas gegeten van kettingen aanleggen. Wel een dichte ketting, maar hij liep verkeerd. De pons brak bij mijn poging de ketting weer los te krijgen. Gelukkig was de Halfords nog open en hielp de vriendelijke fietsenmaker mij. Zo ben ik toch thuisgekomen.

Bovenlaag

Ze komen binnenkort de bovenlaag van de weg weer rechttrekken. Geen kuilen meer en een betere afwatering. We zitten nog wel in conclaaf met WIO wie dat gaat betalen. In het voorjaar is de weg netjes tot onze oprit afgeschraapt. Nu wordt er een beetje ingewikkeld over gedaan. Hopelijk kunnen we straks weer makkelijk weg over de weg.

Ik kan niet wachten tot de definitieve weg er komt. Dan kunnen we ook onze oprit afmaken. Waarbij we het verkeer duidelijk zullen moeten maken dat het niet de bedoeling is om met je zware vrachtwagen op onze oprit te keren. De blokkade die ik laatst gemaakt had, was al door een weggebruiker weggehaald. Dus dat wordt nog een uitdaging.

actualiteit, avond, band, fiets, fietsen, huis, werk, werkplek

Lekke band

26 januari 2018 Hendrik-Jan 3 reacties

Drukke dag op het werk gehad. Langer doorgegaan in de hoop dat de stapel dan slinkt. De avond valt donker. Het miezert een beetje. Net een appje gestuurd dat ik om half 7 thuis ben. Kwart over 6, kom ik bij de fiets aan en ik zie het al van een afstandje: lekke band.

Dat gevoel. De gedachte die door je hoofd schiet. Shit. De teleurstelling want het loopt anders dan je verwachtte. Je bent al moe van het werk en nu ben je extra lang onderweg naar huis.

Zo’n trieste blik: een fiets met een lege band. Hij staat al wat minder stabiel. De velgen drukken op de stoep. Geen beweging meer in te krijgen. Tas in de fietstas en dan maar gaan lopen.

Zo ga ik door het duister over het verlaten industrieterrein. Een verdwaalde auto passeert langs mij. De plassen water opspattend. En ik probeer er een beetje tempo in te krijgen.

Over een halfuur thuis? Hopelijk om kwart voor 7. Het is later dan ik in mijn hoofd had. Maar dat is nu eenmaal. Niks aan te doen.

De gedachte dat ik straks in de kou zo’n band moet plakken. Dat je vingers niet meer los willen. Alles nat en alles blubber. Het groot onderhoud in de buurt, maakt van alles een modderpoel. De planten zijn weg en zelfs de vogels zijn gevlucht.

De natte aarde kleeft zich vast aan je fiets, maar je bent tegelijk zo blij dat je thuis bent, dat je wat straks komt, maar even vergeet.

hof van twente, journalistiek, krant, schrijven, werk

Nog een paar krantenknipsels – Tiny House Farm

31 augustus 2017 Hendrik-Jan Een reactie plaatsen

We gaan nog even verder met de stukken die ik schreef in de tijd dat ik journalist was bij de Twentsche Courant Tubantia. Ik werkte eerst op de stadsredactie van Hengelo, het jaar erop een jaar voor de redactie Hof van Twente. Bij allebei veel geleerd en heel veel geschreven. Heel veel.

Elke dag schreef ik minimaal 1 artikel, meestal meer dan 1. Ik herinner mij dat ik soms in vakantietijd de hele pagina voor de Hof van Twente verzorgde. Het spreekt voor zich dat ik die dag niet weg kon. Dan was ik alleen aan het schrijven.

Dubbelgevouwen artikelen

De stapel papier in 2 cassettes opgeborgen en eigenlijk niet meer open geweest, sinds ik hier in Almere woon, ben ik begonnen. Het meeste heb ik op de foto gezet. Een paar artikelen die mij dierbaar zijn, heb ik bewaard. Het past precies in een klein mapje. Niet veel meer van die enorme berg oude kranten.

Wel leuk om die artikelen weer door mijn handen te laten glijden. Ik lees over Ria van Leuteren en haar pleidooi voor borstvoeding. Ik heb vaak aan haar gedacht toen Inge borstvoeding gaf. Zelfs de uitgebreide tips die ze gaf, wist ik mij toen nog te herinneren. Ria van Leuteren praatte ook 5 kwartier in een uur.

En al die andere verhalen. Ik heb ooit het idee gehad om er een soort verhalenbundel of roman van te maken. Niet dat ik het ooit gedaan heb. Teveel werk en gedoe. Al ligt er nog steeds een mooi idee van mij op de plank. Wie weet. Als ik straks alle ruimte heb omdat ik zoveel spullen heb weggedaan. Inclusief de inspiratierijke artikelen.

En de oude kranten? Inge kan ze goed gebruiken om te knutselen met de kinderen.

actualiteit, herinnering, werk, werken, werkgever

Een jaar geleden – #mijnmoment

28 december 2015 Hendrik-Jan 6 reacties

Het is een jaar geleden dat ik op de ochtend na het lange kerstweekend alleen in de kamer zat en mijn mail opende. In de mail een bericht van LinkedIn met vacatures bij mij in de buurt. De vacature die er meteen uit oplichtte was een senior webredacteur die gezocht werd in Almere.

Dat is lekker dicht bij huis, dacht ik. Mijn baan stond op de tocht door een grote overname. Het zou ongetwijfeld effect hebben op mijn baan als webredacteur daar. Wachten op de onduidelijkheid die daar heerste, betekende net zoveel als jezelf aan de grillen van de goden overleveren.

Stiekem was dit mijn moment. Ik trok de brutale schoenen uit en begon meteen die ochtend al aan het schrijven van een brief. De grote uitdaging lag voor mij in de tekst dat de werkgever dé online speler wilde worden in zijn werkterrein. Daar wilde ik wel aan meewerken. Zeker ook omdat het een heel uitdagende branche is.

In het nieuwe jaar, ruim een maand later was ik op gesprek. Ik had geen idee welke richting het zou opgaan. De baan die ik had, had ik. Een andere uitdaging zo snel beginnen nu ik pas een halfjaar werkte bij dit bedrijf, vond ik wel lastig, maar ik koos eieren voor mijn geld. Het tweede gesprek verliep positief: ze wilden verder met mij.

Nu bijna 9 maanden later en de verhalen bij mijn oude werkgever horend, geniet ik van de keuze die ik heb gemaakt. Het is een heel andere baan dan ik eerst had, meer hectiek en dynamiek. Maar ik krijg er veel voor terug. Zo geniet ik van de mogelijkheden en kansen die ik krijg. Elke dag dat ik naar mijn werk ga.

actualiteit, almere, fietspad, huis, tuin, werk

Verschijning

10 december 2015 Hendrik-Jan Een reactie plaatsen

Van werk naar huis fiets ik in het duister. De tuintjes zijn aangeharkt en alleen nog te zien in het licht dat uit de ramen schijnt. Geen mens te zien. Alleen de gestalten in de huizen die schaduwen over de muren vormen.

De eerste kerstverlichting is te zien, maar het valt in het niet als ik langs een huis rijd waar een felle lamp in de tuin schijnt. Het rood waar de lamp door schijnt, trekt mijn aandacht.

Het zou zo een verdwaalde kerstman kunnen zijn die met zijn postuur de tuin verlicht. De baard en rode muts vertellen veel. Het is alleen geen kerstman verraadt de rest van de gestalte die door de kale takken van de bosjes voor het huis te zien is.

Het is een verlichte tuinkabouter. De verf in het puntmutsje is licht gebarsten, het blauwe jasje en de witte baard. Ik zie het allemaal door de kalte bosjes heen. En ik kan het niet laten even stil te staan om deze verschijning beter te bekijken.

Daarvoor hoef je niet in kabouters te geloven.

almere, wandelen, wandeling, werk, werkplek

Pauzewandeling

29 mei 2015 Hendrik-Jan 1 reactie

Het is heerlijk om in de middagpauze een rondje te wandelen. Daarom probeer ik elke dag rond het middaguur een momentje in te ruimen om lekker naar buiten te gaan. De hele dag tussen 4 muren, achter een glazen vissenkom staren naar het licht, is ook niet wat.

Mijn werk ligt midden op een bedrijventerrein dat het midden houdt tussen druk en rustig. Zeker er heerst bedrijvigheid al doet het aantal panden vermoeden dat het veel bedrijviger zou kunnen zijn. Er staan best veel panden leeg, valt mij op.

Een paar bedrijfsgebouwen laten duidelijk sporen van leegstand zien. De leeuwen voor een van de gebouwen beginnen meer en meer af te bladderen. Blijkbaar is er bij dat pand niet een directeur die het ziet en aan de bel trekt. De dichte luxaflex achter de ramen bezit al een indrukwekkend laagje stof. Die zijn al een tijdje niet meer opengeweest.

Een ander gebouw krijgt al mooie mosvorming op het dak. Zonder dat de architect daar een bepaalde filosofie over had, heeft het organisch en duurzaam bouwen bezit genomen van het gebouw. De bomen en struiken rond het bedrijfspand doen de rest. Het staat al een tijdje leeg.

Ik kan daar echt van genieten. Net als dat de natuur ook langzaam bezitneemt van het gebied. Dat is niet alleen het muizenholletje dat ik tegenkom. Het zijn ook de zaadjes van de iep die zich overal verzamelen, het bloemenveld tussen de konijnendrolletjes onder de elektriciteitsdraden en de klaprozen die op het parkeerterrein tussen de tegels uitschieten.

Het maakt zo’n ommetje extra interessant. De voorjaarszon geeft alles ook een mild kleurtje. Dan valt het niet meer zo op. In de winter komt het door de kale bomen en grauwe kleuren wat deprimerender over. De lente maakt het allemaal een beetje vrolijker.

Zo vrolijk dat je even helemaal vergeet dat zo’n leeg bedrijventerrein eigenlijk te triest voor woorden is.

Hendrik-Jan de blogman