Categoriearchief: waterlandschool

actualiteit, almere, avondvierdaagse, lopen, school, wandelen, waterlandschool

Avondvierdaagse

1 reactie

imageGillen in tunneltjes, zingen en snoepen. Het is weer avondvierdaagse. Net zo’n traditie als Sinterklaas, het paasontbijt en het kerstdiner. We vormen ook een hecht clubje van ouders en kinderen. Weten al precies wie er altijd te laat komt en wie er onderweg achteraan loopt te sjokken met zere voeten.

Ik baal altijd van het tijdstip en de plicht er elke avond weer om kwart voor zes mij te melden. Als het dan ook nog eens regent, moet ik flink wat moed verzamelen om toch naar het startpunt te fietsen.

Maar als het dan eenmaal zover is en we eindelijk lopen…

imageDe groep waarmee ik loop, loopt altijd achteraan. Er zitten een paar ouders tussen die laat komen. Het lijkt dan dat alle avondvierdaagsewandelaars vertrokken zijn en wij nog staan te wachten. Gelukkig laat ik dan mijn leiderschapskwaliteiten gelden en jut de groep een beetje op tempo te maken.

Het eerste jaar staarden ze mij verbaasd aan, maar nu beginnen ze er toch de sokken in te krijgen en komen we rond zessen in beweging. Dan sluiten we aan bij de rest en sjokken met de snelheid van een rouwkoets vooruit.

Vandaag regende het ook nog eens. Net als het gillen in tunneltjes, snoepen en zingen, hoort dat ook bij de avondvierdaagse. Het sijpelde in een voortdurende stroom naar beneden. De meesten liepen in een plastic poncho over hun jas. Ik droeg de regenjas en een paraplu erboven. Zo werden alleen de broekspijpen van onderen nat.

imageHet duurde lang voordat we bij de pauzeplek waren want we moesten lang in de rij wachten. Andere groepen die pauzeerden beletten de weg. De moeders die voor de koffie en fris zorgden hadden alles al klaargezet. Zo konden we snel weer verder.

Het tempo was gelijk een stuk hoger. De tongen werden losser en de regen stopte. Zo kwamen we langzaam weer terug bij het begin. We passeerden rakelings de plaats waar we gisteren pauzeerden en liepen in een rechte lijn naar het startpunt.

Dan is het eigenlijk best gezellig, ontdek je al wandelend. Zo in een lange rij achter elkaar aan. Je spreekt weer eens andere mensen en hoort gelijk wat er allemaal op school leeft. Ik ben dan snel het haasten met eten en het andere opschieten vergeten. En zij heeft de hele rit lopen genieten.

Daar doe je het toch allemaal voor.

image

#50books, annie m.g. schmidt, boeken, de walgvogel, doris, jan wolkers, jip en janneke, lezen, lezer, school, waterlandschool, wedstrijd

Voorlezen – #50books

7 reacties

Voorlezen is heerlijk om te doen, maar het is ook heerlijk voorgelezen te worden. Vooral kinderen worden veel voorgelezen, maar als een verhaal goed voorgelezen wordt, kan dat een volwassene eveneens ontroeren.

Zo raakte ik getroffen door een fragment bij Zomergasten waarbij Jan Wolkers voorleest uit De Walgvogel. De taal verandert bij het voorlezen. Je hoort duidelijk waar hij de inspiratie vandaan heeft gehaald: je hoort de taal van Jesaja en Jeremia. Het is geen proza meer dat je hoort, maar poëzie.

Het voorlezen van gedichten – dat dan ineens voordragen heet – geeft dezelfde ervaring. De klanken krijgen een nieuwe betekenis. Lucebert is een dichter die werkelijk prachtig kon voordragen. Het gedicht ‘Het laatste avondmaal’ is overdonderend in zijn voordracht. Het werkt inspirerend om zo naar de gedichten van hem te luisteren.

Misschien helpt het mee om de gedichten op wolkenhemel toegankelijker te maken door ook een paar voor te dragen. Al vind ik zelf dat ik niet mooi kan voordragen. Ik vind het leuk om voor te lezen of een gedicht hardop te lezen, maar ik vind niet dat ik het heel mooi kan doen.

De verhalen van Dickens komen helemaal tot leven als ze voorgedragen worden. Echt genieten om te luisteren naar ‘The Great Winglebury Duel’ uit Sketches by Boz. Ik ben nog op zoek naar de hele voordracht van Roy Macready. De voordracht brengt het verhaal helemaal tot leven. Zo wil ik wel luisteren naar een verhaal.

Voorlezen hoort bij de opvoeding. Het mooiste moment bij het voorlezen dat ik meemaakte als ouder, was dat het boek van schoot wisselde. Ik las haar niet meer voor, maar zij las mij voor uit Jip en Janneke.

Of het verhaal dat ze laatst op school voorlas uit Meester Jaap. Ik was ontzettend trots en liet af en toe een traan los van ontroering. En voor mij heeft zij nog steeds gewonnen!

Dit is het antwoord op vraag 42 van het blogproject #50books van Petepel. Bekijk mijn andere bijdrages voor dit bijzondere boekenblogproject.

actualiteit, boek, boeken, boekenweek, kind, kinderen, letterkunde, lezen, ouders, school, verhalen, waterlandschool, wedstrijd

Voorlezen en opvoeden – #WOT

6 reacties

doris-leest-voor-op-voorleeswedstrijd-schoolVoorlezen hoort bij de opvoeding. Ik lees Doris al voor toen ze nauwelijks een boek kon vasthouden. Nu leest ze zelf, maar ik lees nog elke avond een verhaal voor. Deze weken lees ik de belevenissen van Meester Jaap voor in zijn klas.

Voorleeswedstrijd

In de klas won ze deze week samen met een klasgenote de voorleeswedstrijd. Vanmiddag mocht ze de strijd aangaan met de kinderen uit de andere groepen 5 en 6 van de school. De kinderboekenweek kreeg zo een extra dimensie voor haar en haar klasgenootjes.

Ik mocht erbij zijn. Doris las haar verhaal voor. ‘Meester Jaap eet een plant’ van Jacques Vriens. Een leuk verhaal over Johan die de verleden tijd niet snapt. Aan de hand van een toneelstukje maakt hij kennis met het verschil tussen de tegenwoordige en verleden tijd.

Flink geoefend

Ze had flink geoefend de afgelopen weken. Vanmiddag las ze het erg mooi voor, zonder fouten, met mooie accenten. En in een goed rustig tempo. Ik voelde mij ontzettend trots en filmde het optreden met mijn fototoestel. Het optreden ontroerde mij. Ik kon mijn tranen nauwelijks bedwingen.

Voor mij was ze de prijswinnaar. Natuurlijk ben je als ouder bevooroordeeld. Ik hoorde de anderen en vond hen beduidend minder goed. De jury van vier kinderen en de conciërge waren een andere mening toebedeeld.

Dat kon mij en Doris niet meer het bijzondere optreden afnemen. ‘Volgend jaar ga ik het weer proberen’, zei ze terwijl ze op het bankje zat.

almere, doris, fiets, fietsen, waterlandschool

Fiets gewonnen

1 reactie

image

Ze deed in mei mee met een grote sponsorloop voor een gehandicaptenbus voor de stichting Aventurijn. Ze liep 9 rondjes en haalde zo een leuk gedrag op. We waren het allemaal weer vergeten tot woensdag.

Midden in de les begrijpend lezen stapte een stoet aan dames de klas van Doris binnen. Er waren prijzen te verdelen. De eerste twee prijzen waren al in aan twee anderen uitgedeeld. De grote prijs – de fiets – zou nog ten deel vallen.

fiets voor doris

Er waren lootjes getrokken. De prijs kreeg Doris. ‘Ik schoot helemaal naar achteren in mijn stoel’, vertelde ze later. Een hele mooie fiets. Wel een beetje groot – 26 inch banden – maar wel superhip. Een heuse ‘beach rider’. Groot staat de naam van de sponsor op de fiets: Rabobank. Wat een prijs!

fiets voor doris-2

Thuisgekomen de fiets uitgebreid geshowd, maar hij is nog wel een beetje groot. Haar benen komen ergens halverwege tussen het zadel en de pedalen. Dat wordt nog even groeien, maar het is wel zo’n hippe fiets dat hij over een paar jaar ook nog leuk is om op te fietsen.

Nu hangt hij hoog en droog in de schuur. Veilig ingepakt zodat hij mooi blijft.

Bekijk het fotoalbum op de website van de school

actualiteit, almere, avondvierdaagse, lopen, veenendaal, wandelen, waterlandschool

Waar komt de Avondvierdaagse vandaan?

Een reactie plaatsen

image

Waar komt die avondvierdaagse nou eigenlijk vandaan? Een collega-vader vroeg het aan mij bij het wandelen. Geen idee. Het schoolhoofd wist het ook niet. Hij herinnerde zich niet of hij hem ooit gelopen had, maar sinds hij in het onderwijs zit, liep hij de avondvierdaagse. Volgens mij is het een traditie die wel tot de oorlog teruggaat, zei ik. Dat zoeken we op, beloofde ik.

Ik dacht aan de vele optochten die er zijn. Met als hoogtepunt de feestelijke laatste avond. In Veenendaal werden we de laatste kilometer vergezeld door de fanfare. In Almere gebeurde dat vorig jaar omdat het een jubileumjaar was. De intocht is toen ook verplaatst naar de Esplanade. Het regende pijpenstelen, waardoor het uiteindelijke hoogtepunt voor de schouwburg een beetje in het water viel.

Ik dacht aan de eeuwwisseling. We zijn het maar gaan opzoeken. Wikipedia biedt uitkomst. De wandelmars bestaat als sinds 1909. In 1940 werd het voor het eerst vier opeenvolgende avonden gehouden. Het groeide snel uit tot een fenomeen. Niet eens zozeer bedoeld als protest, maar de Duitse bezetter zag het wel zo en verbood de optochten. Na de oorlog zijn de wandelmarsen weer in ere hersteld. En zoals dat snel gaat bij het gewoontedier mens, het werd een jaarlijks evenement.

Vooral voor kinderen is het een fenomeen. Ze beginnen er steeds jonger aan. De kleuters lopen al enthousiast mee. Daar is de afstand wel voor aangepast en veranderd in 5 kilometer per avond, in plaats van de gebruikelijke 10 kilometer. Zodoende is de 5 kilometer in Almere uitgegroeid tot de populairste afstand. En daar hebben veel ouders al moeite genoeg meer.

Naast de avondvierdaagse heeft Nederland ook een aantal andere vierdaagsen. De wandelvierdaagse in Nijmegen is de bekendste en populairste. Het evenement trekt veel bezoekers. Daar zijn de afstanden iets ruiger en daarmee de ontberingen wat groter. Het lopen in een lange stoet achter elkaar associeer ik wat minder met wandelen, maar meer met een mars. De reactie van de Duitsers is wel begrijpelijk.

Ik ben er niet bekend mee in hoeverre de vierdaagse ook in het buitenland wordt gelopen. Misschien hebben we wel een oer-Hollands fenomeen te pakken. Maar dat is een vraag voor een andere avond of misschien wel een volgend jaar.

actualiteit, almere, avondvierdaagse, doris, kinderen, lopen, school, wandelen, waterlandschool

Avondvierdaagse

1 reactie

image

Het hoort bij de opvoeding: de avondvierdaagse. Een heel geregel om op tijd op het terrein te staan. Het begint namelijk precies op etenstijd. Om 18 uur vertrekt de groep van de sporthal. Dan moet de prak in de mik zitten en alles zo geregeld zijn dat je aan de start kunt verschijnen.

Met het mooie weer is dat extra lastig. Zeker als Doris nog even buiten gaat spelen en rond etenstijd niet thuis is. Als ik dan op zoek ga en haar niet kan vinden, is het extra stress. De hele buurt gaat op speurtocht. Tot we haar vinden. Ze is bij een vriendje gaan spelen zonder het te melden.

Zo verdwijnt de prak in enkele minuten in de mik en vertrekken wij met meer stress dan eten in de maag. Gelukkig op tijd voor de start en daarna lekker lopen. Wat een heerlijk weer. Gewoon een toetje.

Wat is het weer de vorige twee jaar slecht geweest zeg. Met andere ouders halen we de herinneringen op. Het zijn natte herinneringen. Hoe we langs de spoorbaan doorweekt werden. Hoe we onder de paraplu snel onze koffie opdronken en verder gingen.

En nu? Heel veel zon. Het maakt bijna alles goed. Nog twee avonden en we kunnen weer rustig eten. Net als dat de medaille binnen is.