Categoriearchief: veluwe

natuur, sientje, vakantie, veluwe

Veluwe – Sientje (38)

1 reactie

Er zit een breekpunt in het verhaal van Sientje. Het leven dat voor ons sinds die datum voor altijd veranderd is. We hadden Sientje 4 jaar toen Inge zwanger werd. Dat betekende een grote verandering in ons leven. Het begon al met de huwelijksreis in Barcelona, waar Inge net zwanger ’s ochtends misselijk op de bus wachtte.

Het lopen viel haar steeds zwaarder, waardoor het vertrouwde ommetje dat we ’s avonds altijd maakten, een wandeling voor mij alleen werd. Ook liepen we niet meer de wandelingen in de omgeving bij Delden of de molen van Bels. Ik was begonnen met hardlopen en liep zo langzaam aan steeds minder ver met Sientje. Niet dat ze dat erg vond. Ze vond luieren op de bank veel plezieriger. De rollen veranderden.

We voelden dat alles anders zou worden. Daarom trakteerde ik Inge in februari nog op een weekendje op de Veluwe. Gewoon als cadeautje en om voor de laatste keer te genieten dat we nog met zijn tweeën waren. We werden ouders en straks zou alles anders zijn. Daarom gingen we een paar dagen naar de Veluwe. We namen onze intrek in het hotel waar het Nederlands elftal ook vaak trainde, bij Hoensbroek.

Ik had bij de reservering gevraagd om een kamer beneden omdat Inge veel last had van de bekkeninstabiliteit. Ook zou het makkelijker zijn met de hond. We waren heel blij dat we er met een hond in mochten. Het avontuur in het hondenhotel wilden we Sientje niet zo snel weer aandoen. Daarom namen we haar mee. De kamer die we kregen toegewezen was uiteraard niet beneden. We moesten een stalen wenteltrap op omhoog. Inge had er veel moeite mee, niet alleen haar bekkeninstabiliteit speelde hierbij parten. Ook haar hoogtevrees maakte het niet makkelijker.

Ik vond al snel een plekje om lekker te kunnen hardlopen en lopen met Sientje. Het zwembad viel erg tegen. Het was klein en vooral ijskoud. Iedere bezoeker leek het daarmee eens te zijn. De weinige mensen die ik de eerste avond een duik zag nemen, kwamen er nog sneller uit dan ik. Maar de bij de prijs inbegrepen maaltijden waren heerlijk en we wisten ons heel aardig te vermaken.

Omdat het hotel midden in de Veluwe lag, maakten we ook een uitstapje naar het Kröller-Möller. Niet alleen kijken naar de herten, maar ook genieten van de kunst. Onderweg keken we uit naar de burlende herten. We zagen een groepje edelherten op één van de uitzichtpunten. Het vroor dat het kraakte, maar er lag geen sneeuw. Voorzichtig reden we over de wegen in het natuurgebied. Het was best druk in de voorjaarsvakantie.

We parkeerden de auto een eindje van het museum af en moesten een aardig stukje lopen. Sientje lieten we in de koude auto achter. Een dekentje bij de hand. Ze keek ons na door het achterraampje. Een hond kon je in de winter wel achterlaten, zelfs als de voorjaarszon flauwtjes op de auto brandde.

In de hotelkamer genoot ze van de mogelijkheid om op bed te springen. Als we er niet in lagen, lag zij er wel op. We maakten niet meer de grote wandelingen van weleer. Ik liet haar bij Inge achter als ik ging hardlopen. In het bos hoefde het van haar allemaal niet zo ver. Zo luierde ze meer en meer. Ze begon een oud hondje te worden. Op bed sliep ze alsof ze nooit anders had gedaan. En wij genoten van deze laatste vakantie samen.

Lees het vervolg: Mensenpup »

Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.

Elke zondag een nieuw verhaal van Sientje in je mailbox?

Abonneer je op de wekelijkse nieuwsbrief

doris, fiets, fietsen, fietspad, fietsvakantie, vakantie, veluwe, zomer

Zandverstuiving – #fietsvakantie

Een reactie plaatsen

Dan ben je de laatste beukenbossen door van de Veluwe. We zien het bordje naar Harderwijk en ik vraag welke weg we zullen nemen. Als we hier afslaan zullen we langs de zandverstuiving fietsen. Het is ietsje om, maar ook heel erg mooi, beloof ik.

Wat een beleving als je uit de bossen de zandverstuiving in fietst. Van de schaduwrijke bomen rij je ineens in de overdadige ruimte. De zachtglooiende heuvels geven het landschap iets geheimzinnigs.

De Sahara in het klein. Voetsporen in de vorm van kuiltjes en ribbeltjes van de wind in het zand. Het fietspad is overwaaid door het zand. We moeten uitkijken in de afdaling en bij het stijgen dreigen we vast te lopen.

Op een zandheuveltje zit een stelletje. Het is een ouder echtpaar. Ze zitten er knus alsof ze net verliefd zijn. En kijken de verte in tegen de rand met naaldbomen. Wij slingeren achter elkaar door het bijzondere landschap. Ik krijg er geen genoeg van.

Als we verderop de kans krijgen om de uitkijktoren te beklimmen, dan doen we dat. Dit is veel te mooi om te laten schieten. Al is toch weer anders als je bovenaan staat. Het gevoel van zojuist toen we er doorheen fietsten, is er niet meer.

Dan te bedenken dat een groot deel van de Veluwe ruim 100 jaar geleden zo’n verstuiving was. In het Nationaal Park verderop is bijvoorbeeld bij Kootwijk ook een deel van de verstuiving nog te zien. Al oogt het zand hier zoveel lichter dan daar. Misschien is het de droogte of het felle licht van de zomer. Het oogt anders, indrukwekkender.

Fietsvakantie 2016

In augustus 2016 maakten Doris en ik een mooie fietstocht door Nederland met als bestemming: Twente. Elke week op vrijdag schrijf ik een stukje over deze bijzondere fietsrit.

camping, fietsen, fietsvakantie, twente, veluwe

De grote oversteek – #fietsvakantie

Een reactie plaatsen

De middag is bijna voorbij en we moeten nog een flink stuk fietsen als we de IJssel willen oversteken. Ik heb een camping op het oog, iets achter de rivier iets voor Heerde bij het dorpje Veessen.

Daarom fietsen we vanaf Raalte langs de gewone weg naar Wijhe. Ik heb geen zin in omwegen. De kilometers zitten al in onze benen en we willen nu zo snel mogelijk een slaapplaats. Even afzien tussen Raalte en Wijhe.

Hoe mooi als je dan eindelijk die dijk ziet en de pont kunt nemen. Het is echt genieten om op een pont de rivier over te steken. Wachten aan de kant tot de boot arriveert en dan met de fiets erop rijden. Oversteken en daar weer omhoog, de dijk op.

Een kronkelweg en de camping lijkt nooit te komen. De zon schijnt de heerlijk milde warmte. Het was een warme dag om te fietsen. In de verte zien we het bos van de Veluwe al liggen. Daar gaan we morgen heen.

Het dorpje rijden we in en daar is ook de camping. Altijd weer een kunst. Als we dan een plekje vinden, vlakbij het sanitair en ik de tent opzet, hoor ik de paarden briesen.

Meteen achter de heg staat een pony. De tent staat al, anders had ik een ander plekje gezocht. Zou het rustig blijven vannacht. We eten een net gehaald broodje. De avond valt. Het is al de 2e helft van augustus en dat merk je in de lengte van de avond. We kruipen er vroeg in.

Van het paardje de hele nacht niks gehoord.

Fietsvakantie 2016

In augustus 2016 maakten Doris en ik een mooie fietstocht door Nederland met als bestemming: Twente. Elke week op vrijdag schrijf ik een stukje over deze bijzondere fietsrit.

dieren, museum, veluwe

Museonder – Dagje Hoge Veluwe (3)

3 reacties

img_20161021_153629.jpgAls we even later bij het Museonder aankomen, kan ik weer helemaal genieten. Hier beleef je de Veluwe. Op en top. Heerlijk. De opgezette beesten, maar vooral ook de tocht naar beneden, met het opschrift dat Dante bij de hel schreef: ‘Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt’.

De imposante boomwortels boven je en alle informatie wat er zoal te vinden is in de bodem. We struikelen over heuse mammoeten en reuzenherten. Het water uit de grond smaakt hier heerlijk. En we voelen hoe de aarde siddert en beeft. Een echte belevenis van de Veluwe.

img_20161021_160022.jpgDe picknickbanken bij de entree zijn te koop. Inge wil er straks eentje bij ons Huisje van hout. We gaan al proefzitten op de 100 kilo aan bomen uit de Veluwe. Wat een heerlijk gevoel. Het begint te regenen als we weer naar de auto lopen, maar het is lekker geweest. De herfst hebben we gevoeld en geproefd hier op de Hoge Veluwe.

img_20161021_150511.jpg

beelden, beeldende kunst, kunst, veluwe

Beeldentuin in herfst – Dagje Hoge Veluwe (2)

2 reacties

img_20161021_144849.jpgDe beeldentuin van het Kröller-Müller Museum valt mij opnieuw tegen. Het begint er al mee dat je het gras niet mag betreden. De beelden die ik van dichtbij wil bekijken staan zo erg ver van mij af. Een beeld wil je van dichtbij bekijken, aanraken en het kunnen beleven. Hier kan dat allemaal niet. Zo blijft Penelope te ver van mij. Ik had haar graag van wat nabij bekeken.

De emaille kunsttuin, Jardin d’émail van Jean Dubuffet, ziet er redelijk gehavend uit. Zou het aan restauratie toe zijn? Je mag er als bezoeker niet in en moet het van een afstandje bekijken. Kunst moet je beleven en niet van een afstandje toekijken. Ik mis de beleving in de beeldentuin van het Kröller-Müller.

img_20161021_144737.jpgZo lopend door de tuin vraag ik mij af of de kunst niet in een crisis verkeert. Op het moment dat je een mens een gewei op het hoofd zet, met rare nietszeggende figuren in de weer bent, dan lijkt het of je niks meer te zeggen hebt als kunstenaar. Een stuk boomschors in het paviljoen. Allemaal aandachttrekkers die het lijken uit te schreeuwen: ik ben kunst!

Alleen de drijvende zwaan, trekt mijn positieve aandacht. Ook omdat het mooi ronddobbert daar in die vijver, meedraaiend op de vlagen van de wind. Hier zijn het formaat en de rust die het uitstraalt, de factoren om ervan te genieten. Ik beleef meer zo zittend op een bankje van de herfst, vallende eikels en de geur van bos. Heerlijk.

img_20161021_150516.jpg

herfst, kunst, veluwe

Herfstig – Dagje Hoge Veluwe (1)

3 reacties

img_20161021_151141.jpgWe gaan een dagje naar de Veluwe, lopen alle lange tijd met het idee in ons hoofd. Nu de herfst op zijn mooist is, besluiten we de rit te maken. De eindbestemming is het Kröller-Müller Museum in Otterlo. We zijn er lang geleden geweest, een paar maanden voor Doris’ geboorte trakteerde ik Inge op een uitje.

Het was het laatste uitje zonder kind. Het hotel in Hoenderloo viel erg tegen. Het zwembad was koud, de kamer lag een eind van de accomodaties af en was bereikbaar via een ronde wenteltrap. Inge was niet echt wendbaar. We zaten daarom erg aan onze kamer gekluisterd.

img_20161021_134156.jpgHet Kröller-Müller bezochten we op een ijskoude dag. Omdat Inge moeilijk ter been was door de zwangerschap duwde ik haar voort in een wagentje buiten. We konden niet alles bekijken, want het rijden met het karretje was erg zwaar.

Ik kon me niet meer zoveel van het bezoek voor de geest halen. Zelfs nu we door het museum lopen, ontbreekt het feest der herkenning. Ik kijk met dezelfde verbazing naar de beroemde schilderijen van Van Gogh. Ook de aardappeleters trekken mijn aandacht. Het is erg donker. Je moet er lang naar kijken, dan doemen de details vanzelf op. Dan ineens zie je de klok (links) of het bestek (rechts) aan de muur.

img_20161021_151026.jpg

De knoestige koppen van de personen aan tafel, trekken mijn aandacht. Als je eraan gewend bent, kun je zo in dit schilderij verdrinken. De tentoonstelling die is ingericht laat de studies zien voordat Van Gogh dit schilderij maakte. Het is allemaal een voorstudie om tot deze apotheose te komen.

De tentoonstelling overtuigt mij. Elk schilderij geeft een goed beeld van de armoede die Van Gogh tegenkwam. Ook laat het zien hoe de kunstenaar zich langzaam ontwikkelt tot de schilder van het indrukwekkende schilderij. Als je aan het eind van de tentoonstelling weer uitkomt bij De aardappeleters, zie je zoveel meer dan aan het begin. Het donkere schilderij krijgt er een extra dimensie bij.