Om ons huis lopen mensen van het Kadaster. Ze meten nu alles definitief in. Kort na de oplevering, bijna 3 jaar geleden, heeft het kadaster ons stuk grond opgemeten en op de hoeken paaltjes gezet. Nu voeren ze alles in zoals het definitief op de kaarten terechtkomt. Het lijkt een ambtelijke formaliteit, maar gebeurt met een buitengewone zorgvuldigheid.
Een rondje om de ingemeten piketpaaltjes; paaltje 1
Eerst bepalen we samen met de buren waar de hoeken liggen. Ze doen dat bij de gezamenlijke weg en bij de hoeken van de kavels met de buren. De piketjes staan er nog van het inmeten bijna 3 jaar geleden. Op de hoekpunten zitten kleine buisjes in de grond die het precieze hoekpunt vormen. Daarnaast staan de houten piketpaaltje, me bovenop een rood merkteken en het nummer van dit hoekpunt.
Een rondje rond de ingemeten piketpaaltjes; paaltje 2
Best nog een karwei om de precieze buisjes terug te vinden. Ze zijn vaak overwoekerd door planten. Ook slipt de klei regelmatig de opening van het buisje dicht. Geholpen door overvloedig regenwater die de klei losweekt en meeneemt naar lager gelegen plekken. Precies, het buisje van het Kadaster.
Een rondje rond de ingemeten piketpaaltjes; paaltje 3
Maten inmeten
Eind vorig jaar waren deze voorbereidingen. Nu lopen ze rond om de maten goed in te meten. De lijnen moeten kloppen en zo komt het gebied straks op de kaart te staan. Op de millimeter nauwkeurig ingemeten met moderne apparatuur. Niet te vergelijken met de landmeters waar ik in mijn MTS-periode een driehoek probeerde uit te meten op het sportveld achter onze school.
Een rondje rond de ingemeten piketpaaltjes; paaltje 4
Ook het huis meet hij in. De man van het Kadaster is druk in de weer met een meetlint waarmee hij de lengte en breedte meet. Ik voel meteen de onrust bij mijzelf. De piketpaaltjes voor ons huis zijn destijds vlak na de metingen heel bruut uit de grond gegraven. We hebben erover gemopperd. Maar dat mocht niet baten; ze waren nog niet klaar, dus dat we hadden ingemeten, was niet verstandig. Tja, grondverzetters en WIO…
En het laatste ingemeten piketpaaltje op ons perceel; nummer 5. Zoals je ziet zijn ze er nog allemaal. We zijn zuinig geweest de afgelopen 3 jaar.
Later heeft onze bouwer het meten opgelost. Heel fijn, maar niet ideaal; je weet niet of het dan helemaal goed is gegaan. Al lijkt het op alle kaarten heel aardig te kloppen. Het bewijs, de uitkomst van alle metingen, zal binnenkort wel onze kant op komen. Ik ben heel benieuwd.
Van een buurman hebben we zijn kas gekregen. Het is een uit metalen buizen opgetrokken bouwwerk waar een zeiltje overheen gespannen is. Omdat we nog helemaal geen ervaring hebben met het kweken met een kas en omdat een glazen geval best een investering is, hebben we eerst gekozen voor deze kas. Wie weet levert het een verrassend resultaat op.
De buurman zette het op een moment in de app-groep dat het helemaal niet uitkwam. Daarom kreeg hij een tijdelijk plekje achter het huis, op de hopen klei. Eerst moest ik de grond egaliseren op de plek waar we hem neer wilden zetten. Hij mocht staan achter de vlinderstruik en de rode bessenstruiken die we van ons vorige huis hebben meegenomen.
Reepje ruimte
Er is dan precies nog een reepje ruimte over om langs te lopen. Zo kunnen we er straks nog goed bij om de bessen te plukken. Al vraag ik mij af of deze bessenstruiken het gaan redden. Vorig jaar hadden ze het zwaar met de warmte. Gelukkig hebben we veel stekjes van de struiken gemaakt. Ze staan nu her en der in de tuin. Zelfs een paar flinke stukken snoeisel zijn aangeslagen in de kleigrond. Een mooie oplossing en hopelijk leeft het volgend jaar een aardige oogst op. Vooral in de gemixte vruchtenjam is de rode bes echt een smaakmaker.
Eerst de grond gelijk krijgen. Er ligt nog een grote hoop klei dat het begin vormde van de terp rond ons huis. Een deel van het zand heb ik afgegraven voor het leggen van het terras en de vloer onder het schuurtje. Daarom is er een rare hoop klei aan het einde gekomen. Ik graaf de berg netjes weg en trek de grond glad. Zo komt er ruimte voor de kas.
De kas heeft een plekje gekregen in de tuin
En inderdaad, daar staat de basisvorm netjes. Al lijkt hij links voor nog een beetje hoger te staan. Ik graaf de stangen een eindje in, zodat de kas ook overeind blijft als het een beetje steviger waait. Nu nog de plastic hoes weer zien op te kalefateren. De rits gaat niet meer helemaal dicht en er zijn een paar plekken waar de touwverbindingen los zitten.
De planten in de achtertuin, tussen het hek, stonden niet helemaal goed. We hadden de duindoorns te dicht op de Ginkgo’s geplant. Het zou mekaar gaan verstikken. Ook de Japanse Esdoorn, de Acer, stond er te dichtgepropt op de andere bomen.
De Japanse esdoorn, de acer mocht naar een plekje bij ons slaapkamerraam. Vlak achter de bolletjes, de hortensia’s. Ze komen nog van ons oude huis, zijn al een keer verplant en beginnen eindelijk door te breken. De acer moet hier wel goed bij passen. Ook omdat het hier wat minder zonnig is dan bij de Ginkgo’s.
Duindoorns
De 3 duindoorns zijn ook wat meer in de richting van het huis geplaatst. Ze kunnen op de nieuwe plek ook een beetje de achtertuin uit de wind houden. Het uitgraven van de grootste duindoorn viel vies tegen. Ze zitten nu 2 jaar in de grond en wortelen diep. Onze ophoging is van zand vermengd met de zeeklei. De duindoorns gedijen goed op het zand. Dat heb ik wel gemerkt. Hun fijnmazige wortels grijpen diep de grond in. Niet eruit te krijgen.
De vorig jaar gekochte walnotenboom is naar achteren verplant. Naar een plekje buiten het hek. De vlinderstruik is dit jaar enorm gegroeid en de walnotenboom stond er niet goed. Daarom hebben we ook de hulst een stukje verplaatst. Deze is bij de duindoorns geplant.
Dubbele struik verplanten
Een heel karwei. Zeker ook het verplaatsten van de dubbele struik van de krent en hazelaar die iets meer in de richting van het schuurtje is gekomen. Ook deze planten waren al diepgeworteld. Dat kost best veel kracht en vernuft. De handige riek, hield het helaas niet.
Het valt me op dat veel gereedschap snel sneuvelt. Een schep van 15 euro of een hooivork van dezelfde prijs, redt het niet als je kracht wilt zetten. Dus maar eens op marktplaats speuren naar bruikbaar ouder gereedschap dat onverslijtbaar is.
Heb je zelf een mooie riek, spade of hark in de aanbieding? Laat het weten. Ik weet zeker dat ik belangstelling heb.
Bij de oplevering van het huis, bleef een hele berg resthout achter. Hout dat over was van de bouw en keurig in een ‘bak’ van pallets lag. Het was bijna wel 2 kuub hout. Ook stonden er stapels gebruikte transportpallets.
Een deel van de pallets kwam terecht in de vlonder voor het huis. Maar er bleef heel veel goed bruikbaar hout over. Ik had er alleen nog niet meteen een bestemming voor gevonden. Gedurende de 2 jaar dat we hier nu wonen, is er vooral het laatste jaar veel vertimmerd en gemaakt. Hier een lijst met alle dingen.
Fietsafdakje met het nieuwe hekje
Fietsafdakje
Een deel van het hout kreeg een plekje in het afdakje voor de fietsen dat ik afgelopen najaar maakte. Zo kon ik een dikke balk als ondersteuning kwijt. En natuurlijk ook een paar pallets als muren. Als dak heb ik de bovenkant (of onderkant) van een pallet gebruikt waarop ik een golfplaat heb gemonteerd.
Bovenop de palletmuren heb ik als dat nodig was, nog enkele balken geplaatst. Zo is het fietsenafdakje ook een extra afscheiding tussen ons en de buren en is ons terras wat vrijer van inkijk. De fietsen staan er prima.
De vlonder van pallets zoals die vorig jaar is gemaakt
Vlonder van pallets
Een hele stapel van 8 pallets heeft een plekje gekregen in de vlonder voor ons huis. Een hele klus om op te bouwen, maar hij staat er al ruim een jaar. Alleen de planken bovenop heb ik nieuw gekocht. Het is heerlijk om hier te zitten in de avondzon. Zeker in het voorjaar en de herfst. In de zomer kun je hier vooral ‘s avonds genieten van de zonsondergang.
Hekje naar de achtertuin
Tuinhekje
Ons terras achter werd omringd door een tijdelijk hek. Dat had ik al gemaakt voor we hier kwamen wonen. Het hield de honden binnen, al wisten ze vorig jaar te ontsnappen.
De schuur en het fietsafdakje vormen nu een mooie nieuwe afscheiding. Van oude roze latjes van het huis maakte ik een hekje. Mooie rechte latjes en de perfecte kleur bij het huis. Ik heb er eentje gemaakt aan de kant van het fietsafdakje en bij de schuur staat de andere. Zo blijven de honden binnen en kunnen wij ook achterom in en uit.
Hekje dat toegang geeft tot de achtertuin
Ik heb de tuinhekjes begin vorige maand gemaakt in een week tijd ongeveer. Daarna heb ik het stuk hek tussen schuur en het terras weggehaald. Meteen leek de achtertuin 2 keer zo groot. De tegels van het terras heb ik verder gelegd, waardoor een doorlopend pad ontstond.
We genieten er nu dagelijks van. Dat je om iets uit de schuur of achtertuin te halen gewoon door de achterdeur kunt lopen in plaats door de voordeur en om het huis heen moet lopen. De hekjes moet je wel goed achter je dichtdoen omdat de teckels graag ontsnappen. Maar vooralsnog lijkt dit ook goed te gaan.
De mobiele keuken in bedrijf
Mobiel ‘keukentje’ voor kamado
Vlak voor de tuinhekjes kwamen, kocht Inge een kamado. Dit ei, een Japans afgesloten oventje en barbecue, staat op de grond net iets te laag om er goed bij te kunnen. Zeker ook omdat het werk extra aangemoedigd wordt door 2 kriskrassende teckels. Daarom heb ik een oude pallet verzaagt, wieltjes eronder geschroefd en 2 plankjes aan weerszijden gemaakt. Inge gaat het nog mooi afsluitbaar maken met een stuk plastic op maat.
Afstapje achter gemaakt van 1 oude pallet
Afstapje achter van resthout
We merken dat we met de tuinhekjes en de kamado in de achtertuin steeds vaker in en uit gaan. Zeker ook met borden om spullen in de kamado te garen en zo. Daarom was de oude opstap niet meer zo ideaal. Daarom maakte ik op Hemelvaartsdag een opstap over de volle breedte van de deur. Het is een grote pallet die ik in 2 delen heb gezaagd over de lengte. Nu stap je heel prettig de tuin in. Het was de eerste dagen best wennen, maar nu liggen de teckels er heerlijk op te zonnen. Dus we zijn het allemaal gewend.
Tafel in wording met bovenop de vloerdelen die over waren
Eettafel van de vloer
In wording nog, een eettafel voor buiten. Ik heb een pallet genomen voor onder het tafelblad, daaronder 4 dikke balken als poten. Bovenop liggen vloerdelen die van onze vloer over waren. Ze hebben al een tijdje buiten gelegen, dus het moet eerst nog goed drogen voordat de lak erin gaat. En het is allemaal best een werkje, merk ik. Rustig aan.
Bankjes bij de eettafel
Bankjes bij de eettafel
We hadden een heel grote, dikke balk. Ik denk dat de nog grotere en dikkere balk waarop het dak rust daarop rust bij onze slaapkamers. Van deze pijler was dus nog een flink stuk over. Ik heb deze opgedeeld in 4 stukken en daar weer andere dikke balken, vermoedelijk resten van waar onze vloer op ligt.
Het zijn charmante bankjes van het resthout. Ik wilde het hinderlijke puntje van één van die dikke planken afzagen. Maar Doris vond het charmant. De praktijk zal moeten uitwijzen of het inderdaad echt charmant is.
Het ‘hangbankje’, ook handig om bezorgde pakketten op te leggen
Hangbankje
Van de hele dikke balk waarop het dak rust was nog een mooi stuk over. Ik heb daarvan een hangbankje gemaakt. We zijn allemaal niet zo groot en hebben niet zulke lange benen. Daarom is het heerlijk toeven op dit bankje. Aanvankelijk had ik de poten te dicht op elkaar gezet.
Het bankje kreeg daarmee de werking van een wip. Nu ze wat verder uit elkaar staan, is het echt een heerlijk hangbankje geworden. Hij heeft een plekje voor gekregen. Het zit geweldig en als de avondzon op het huis schijnt, is het gewoon genieten.
Ideaal voor de teckels om op de tuinbankjes te liggen
Bankjes van pallets
En dan zijn er de tuinbanken gemaakt van pallethout. Van de grote hoeveelheid pallets die we hadden heb ik vorig jaar al 2 bankjes gemaakt. Eigenlijk heel simpel: 2 pallets op elkaar en dan een rugleuning van een verzaagde pallet. Als kussens gebruiken we de kussens die we van het oude huis hebben meegenomen. Ik ga de rugleuning nog aanpassen met wat resthout. Inge gaat de kussens opvullen en van een nieuwe waterwerende laag voorzien, zodat ze ook ‘s nachts kunnen blijven liggen als het mooi weer is.
Het tuinhek houdt de teckels mooi binnen
Andere ideeën met resthout
Ik heb nog wel wat ideeën met het resthout dat er nog over is. Ik speel met het idee om met de pallets die over zijn en nog veel stukken hout, een kippenhok te maken. Een leuk plan denk ik, maar wel veel werk, waarbij ik ook nog goed zal moeten passen en meten. Maar wie weet… Ik denk dat het resthout dan wel voor het grootste gedeelte op is.
Heb jij nog leuke ideeën wat ik met resthout zou kunnen doen?
Zo’n niet te ontginnen stuk land. Die metershoge distels die weer uit de grond komen. Ik ben ermee in bittere strijd. De ene keer win ik, de andere keer zij. Maar dan ineens doemt er midden tussen de distels een nest op. Een vogelnest!
Helemaal gelukkig met de handzeis, besteld via internet, ga ik de enorme hoeveelheid distels in onze ‘bosrand’ te lijf. Wat een belevenis. De warme zon op de huid en dan gewoon met de zeis over de bodem gaan. De distels vallen stekelig op mij en de rest om mij heen.
De ‘bosrand’ ontdaan van distels
Zo ontdek ik dat hier allemaal boompjes staan. De boompjes en struiken die we koesteren: berk, els, liguster, egelantier, lijsterbes, Gelderse roos en niet te vergeten de meidoorn. Wat een prachtig groen. Ze verschijnen met het verdwijnen van de vele distels en zuring.
Over de bodem zwaaien
En zo’n handzeis is best zwaar. Ik zwaai ermee over de bodem, houd soms een distel vast zodat hij niet alleen schuin valt, maar ook echt losgesneden is van zijn wortel. Anders schiet je met deze snoeiactie niet zoveel op. Daarom vraagt dit werk om meerdere sessies. Ik doe het als pauze tussen het vele werk achter de computer. Het geeft rust.
Als ik echt een flink stuk heb platgeslagen, ontdek ik de meidoorn. Midden tussen al die distels zit daar die prachtige struik. Ik probeer er mooi omheen te snoeien. Overal die distels die in de weg zitten. Wat is het toch veel zeg. Hier kun je toch niet tegenop snoeien.
Midden in de meidoorn
Ineens zie ik iets midden in de meidoorn. Wat is dat? Ik kijk nog eens goed en schrik me rot: een vogelnest. Ik tuur recht op de kleine gespikkelde eitjes. Ah, nee. Het nest is verlaten en bedenkend over mijn drukke snoeiwerk. Nergens heb ik ook maar het idee gehad dat ik een vogel stoorde.
Ik staak meteen mijn noeste snoeiwerk. Dit mag niet gebeuren, want wie zit hier! Het is zeker weten niet een koolmees of een pimpelmees. Het is wat ingrijpender. Als ik later voorzichtig terugloop, zie ik een vogel op het nest zitten. De staart wijst schuin omhoog. Mijn richting uit als een strenge vinger. Jij, uilskuiken. Laat mij met rust ja.
De vogel vliegt vrijwel meteen weg. Het is toch niet de veldleeuwerik die ik vorige week hier al zingend naar beneden zag vliegen. Ze schijnen dat te doen in hun balts. Nee, dat kan niet. Het is een rietzanger, concludeer ik. Het moet een rietzanger zijn. Een veldleeuwerik is veel te zeldzaam om het nest van te ontdekken.
Kwetsbaar nest
Maar nu is het nest veel te kwetsbaar geworden. De vos hoeft hier maar even zijn snoet langs te schuiven en hij heeft een heerlijk, klein culinair voorafje. Ik probeer nog wat versgesneden takken tegen het boompje te leggen en hoop op beter. Misschien biedt het voldoende bescherming.
Ik tuur nog op mijn mobiel. Is het een rietzanger? Het zal toch wel. De veldleeuwerik zou verschrikkelijk zijn. Deze staat op de rode lijst. Als dit nest verstoord is, ben ik een moordenaar en zorgt mijn actie ervoor dat de lijst alleen maar roder wordt. Het beeld van de eieren zonder broedende ouder, krijg ik niet uit mijn hoofd.
De dag erna wordt mijn angst bevestigd. De veldleeuwerik vliegt en zingt overal weer. Ik hoor zijn roep hoog in de lucht en de dalende vlucht al fluitend. Net zo grillig als hij naar beneden komt. Beeld en geluid versterken elkaar. Zou hij weer druk in de weer zijn. Ik durf niet langs het nets. Want zou het niet gewoon leeg zijn?
Kunstig nest
Als ik dan later eindelijk durf te kijken is het nest leeg. Het zat zo kunstig midden in de meidoorn, maar nu hangt het er half uit. Geen spoor meer van een ei. Nu de veldleeuwerik weer vol in zijn flirt zit, durf ik me er even helemaal niet meer mee te bemoeien. Ik laat ze maar en de bosrand moet maar even een distelrand blijven.
Ik laat de rest van de distels ongesnoeid…
Nu hoor ik soms iets uit de hoek ongesnoeide distels komen. Zacht gefluit en gefladder. En dan denk ik aan mijn zeis: nee, die mag daar nog niet komen. En sowieso voor het snoeien een grondige inspectie van het te snoeien gebied. Nu hoop ik vooral dat de veldleeuweriken er ondanks mijn verjagende activiteiten, toch rust vinden om een nest te bouwen.
Hebban olla vogula nestas hagunnan, hinase hic anda thu, wat unbidan we nu?
Vorig jaar hebben we het erg gemist: de roep van de koolmezen. In ons vorige huis aan de Alkmaargracht hadden we jaarlijks een koppeltje koolmezen in een nestkastje te broeden. Net als dat er vaak een merel meerdere nestjes had in onze voor of achtertuin.
De merel is nog niet gekomen, maar we hebben dus dit jaar een koppeltje koolmezen te gast in het nieuwe mezenkastje. Ik kreeg het kastje al een jaar eerder voor Sinterklaas. We hebben het samen met 2 andere aan het einde van de zomer opgehangen aan de nieuwe schuur. Zo konden de vogels alvast wennen aan het nieuwe onderkomen.
Het linkerkastje is bezet door de koolmezen. Het tuinhek heb ik dit weekend gemaakt.
Vrolijk fietspompje
Dat is gelukt. We horen nu al een paar weken het vrolijke fietspompje in onze tuin. Gevolgd door die mooie vlucht, ze golven echt door de lucht. Dat is genieten zeg.
De ontdekking dat ze in je nestkastje zitten, is ook heel gaaf. Eerst denk je het, maar je kunt ze er nog niet op betrappen. Ze hebben het ook heel goed in de gaten dat je ze volgt. Dan krijg je steeds meer bewijzen. Ze worden zelf door de drukte slordiger. Al reageren ze nog steeds als ik in de weg sta bij hun aanvliegroutes. Gisteren zag ik hem er echt in vliegen het bewijs.
Genoeg te eten voor koolmezen?
En dan meteen maak ik me ook zorgen. Is er wel genoeg voor ze om te eten in onze tuin? Zoveel groeit er nog niet. Ze kunnen zich laven aan de rupsen in onze appelbomen. Ik heb ze al een paar weken niet meer gezien. Verder zijn er natuurlijk de rupsen in de kool. Maar of dat voldoende is.
De koolmees heeft het zelf ook al in de gaten. Soms snoept hij iets uit de halfvolle pot met vogelpindakaas en vliegt ermee naar het nest. Als dat een mooie aanvulling is op zijn dieet, dan hoef ik me geen zorgen te maken. Maar je voelt je toch een beetje gastheer.
Het nestkastje, niks verklappen aan de eksters en kraaien 😉
Nu de merels nog
De merel laat nog even op zich wachten. Daarvoor moeten de bomen echt wat groter zijn. Ik heb er een paar plankjes voor gemaakt in het schuurtje. Aan de goede kant (op het noordoosten). Net als het nestkastje voor de roodborstjes.
In de winter en het vroege voorjaar zagen we veel roodborstjes in onze tuin. Nu wat minder. Het is wat minder geschikt voor ze om te nestelen. Ook het winterkoninkje heb ik al een tijdje niet meer gezien. Maar de vreugde voor het koppeltje koolmezen is mij heel veel waard.
Klein leven, literatuur, orgelmuziek en Dantes Komedie
