Mijn boeken in twee speciaal daarvoor ingerichte kamers: de bibliotheek en de naastgelegen studeerkamer. Beide kamers op zolder bevatten het grootste deel van mijn boekenbezit. Toch kan ik niet verhinderen dat ook op andere plekken in huis boeken van mij rondzwerven.
Lezen doe ik namelijk niet daar. Dat doe ik beneden op de bank en in bed. Daarom sleep ik het stapeltje boeken dat ik lees, de hele dag met mij mee. ’s Morgens als ik wakker word mee naar beneden en ’s avonds als ik ga slapen weer mee naar boven.
Voor de zekerheid zwerft er ook een stapeltje boeken rond mijn zitplek op de bank. De grote boeken staan rechtop tegen de tafel. De kleiner liggen op de hoek van het tafeltje naast mijn zitplek.
Zo zorg ik ervoor dat ik de hele dag voorzien ben van boeken. Als ik onderweg ben, neem ik vaak het boek dat ik lees mee. Momenteel zijn dat Bob den Uyls reisboekje en natuurlijk de roman van Eva Kelder die over twee weken op de lijst voor Een perfecte dag voor literatuur staat.
De vraag over het favoriete leesplekje, een hoekje of niet, heb ik al eens beantwoord. Bij het lezen van de vraag gisteren moest ik weer denken aan het oranje kussen en het voornemen daarin te liggen lezen.
Toch is er wel iets veranderd ten opzichte van vorig jaar. nu lees ik elke avond een halfuurtje voor het slapen gaan. Mijn echtgenote aan mijn zijde. Nog niet zo lang geleden kwam ik op het idee om een beetje rust voor het slapen gaan te creëren. Lekker lezen. Misschien is het idee wel aangewakkerd door de vraag van #50books.
Het is heerlijk en een echt ritueel geworden. Geen woorden spreken, alleen lezen. Het enige geluid het omslaan van de bladzijden. Alleen in het boek en eigen verhaal. En toch samen.
De griep vloert me weer even. Ik kruip een uur voor etenstijd in bed. De deken over mij heen. De sokken aan. Het houdt mijn voeten een beetje warmer in het koude bed. De schemering gaat langzaam in. Verder is het stil.
Op de trap klinken zachte voetstappen. Het is Doris. Ze gaat naar haar kamer en springt er even heerlijk op los. Ik roep of het wat stiller kan. ‘O, lig je in bed?’ zegt ze. Ze kijkt even de slaapkamer in en gaat weer weg.
Ze rommelt lekker verder. Het is weer rustig. Mijn wattenhoofd droomt langzaam weg. Dan merk ik hoe zachtjes de voetstappen in mijn richting komen. Ze kijkt even hoe haar vader weggedoken ligt onder de dekens. Dan gaat haar mondje naar mijn neus. Zachtjes geeft ze een kusje.
Ik geniet en doe alsof ik slaap. Te mooi om dit moment te verstoren. Voor mij helemaal onverwacht en onbevangen. Een beter medicijn is er niet.
Slapen in een vreemd bed, noopt je soms tot een vreemde houding. Zo hoorde ik ’s avonds al een wild gestommel, gecombineerd met een luid gemopper. Ik kon de woorden niet verstaan, maar er moest iets niet bevallen in haar slaap.
Ik herken de slaap van mijn dochter. Ik ben net zo’n woelrat in bed. Het levert soms vreemde gewaarwordingen op. Zo wilde ik haar even wekken voor de avondplas. Ik opende de deur van de slaapkamer van het huisje. Lees verder Augurk in plakje boterhamworst→
Wolkenhemel boven Almere een uur later. De zon verslaapt zich nooit
Dan kijk je op de wekker en ziet ineens dat het 7 uur is. Je schrikt je rot: verslapen. Een uur eerder had ik hem nog op de ‘snooze’ gezet, maar blijkbaar was het andere knopje ingedrukt. Je schiet met een ruk overeind. Alsof je daarmee de verloren tijd kunt inhalen. Daarna is alles een uur later, de trein is dubbel zo vol en de zon staat al een uur hoger. Want dat doet de zon nooit: zich verslapen.
Als mijn schoonmoeder geen zin heeft aan een opdringerige man te vertellen waar ze woont, antwoordt ze steevast dat ze onder de brug woont. Vanmorgen op weg naar het station, moest ik even aan haar denken. Ik fietste er zelfs eventjes voor terug, want dat kon niet waar zijn. Er woonde inderdaad iemand onder de brug. In elk geval had de persoon in de gele slaapzak er geslapen.
Klein leven, literatuur, orgelmuziek en Dantes Komedie
