Categoriearchief: honden

almere, hond, honden, natuur, tiny house farm, vuursteenhof

Loslopende honden – Tiny House Farm

Een reactie plaatsen

Loslopende honden. Het lijkt helemaal bij Oosterwold te horen. Niet alleen in de boskam lopen ze los, ook in de woonwijk. Laatst zelfs bij ons in de buurt. Dan loop je zelf netjes met je hondjes aan de lijn en vliegt er ineens van een erf een grote hond op je af.

Niks tegen te beginnen. Alleen maar verweren. Met moeite kreeg ik het dier weer weg. Maar ook op de Goudplevierweg een paar weken terug, daar greep zo’n grote Sint-bernhard onze Saar. Ik wist het dier op strenge toon weg te krijgen.

Het bos in Almere Oosterwold

Die loslopende honden zijn niet alleen in Oosterwold een probleem. Staatsbosbeheer waarschuwt met enge foto’s van dode reeën. Opgejaagd door honden rennen ze het bos uit, de weg op waar een auto ze dan zonder genade schept. Geen ontkomen aan.

Nog weinig voedsel

Dikwijls zijn de reeën ook nog zwanger ook. Vooral deze tijd is nog zwaar, na de zware vorstperiode is er nog niet veel voedsel te vinden. Op hun verstopplekken in het bos worden ze dan nodeloos opgejaagd door honden. De eigenaars van die honden lijken zich helemaal niet bewust van wat ze eigenlijk aanrichten.

Ook in de boskammen van Almere Oosterwold zitten veel reeën.

Blijft het ook buitengewoon asociaal om je hond op alles en iedereen af te laten vliegen. Ik zag het deze week gebeuren. Dan komt zo’n loslopende hond recht op ons af, terwijl ik 2 angstige teckels in toom probeer te houden. Als ik ze zou loslaten, zou hun lot het lot van de vluchtende reeën evenaren. Ze zouden de weg op schieten met alle gevaren van dien.

Vluchtende reeën in bosrand

Deze week in de vroege ochtend liep ik met de honden door de bosrand. Ik had ze vast. Onze teckels laat ik niet los, dan zijn ze weg. Er liepen 2 reeën, duidelijk op de vlucht. Even later gevolgd door een loslopende Dobberman. Ik heb het dier weggestuurd, maar de reeën zijn al op de vlucht. Ik hoopte het beste voor deze dieren. Veel meer kan je niet doen.

Het bos met de jonge berkenbomen in een boskam.

Het zou die zogenaamde natuurliefhebbers die hun honden loslaten in het Oosterwoldse bos sieren, als ze hun beesten aan de lijn hielden. Als je er een opmerking over maakt, wordt je afgesnauwd. Laatst maakte ik een opmerking tegen een eigenaar met een loslopende hond, die ik maar net bij mijn teckels toen weghouden. ‘Ook goedemorgen’, reageerde hij gepikeerd. Alsof hij met zijn gedrag mij een vrolijke ochtend bezorgde.

Loslopende bazen

Als ik iets leer in deze tijd dan is het wel dat het gedrag van mensen zegt wie en hoe ze zijn. Het draait vooral om zichzelf. En hun honden kun je niet veel kwalijk nemen, die gedragen zich vaak netter dan hun baas. Als ze loslopen kan ik ze beter corrigeren dan hun bazen.

Ik heb de eigenaar van de hond die achter de reeën zat, later nog gesproken. Hij zei dat hij hem dan maar even vast moest houden. Ik ben benieuwd. Er komt nog een heel seizoen dat de reeën kalfjes krijgen. Vaak verstoren de loslopende honden het kraambed. Terwijl deze beesten echt in rust moeten kunnen opgroeien.

hond, honden, sientje, teckel

Kijken, kijken, kopen – Sientje (72)

2 reacties

We waren weer terug van vakantie. Het volgende weekend zouden we naar Friesland gaan om te gaan kijken. Een bezoek aan teckel Beppe leek me geweldig. Ik haalde de website tevoorschijn en ging weer zitten kijken. Ergens leek ze op Sientje. Waarschijnlijk was ze een stuk kleiner, Beppe was een dwergteckel. Haar lieve blik, het enigszins norse vermengd met de trouwe ogen. Echt zo’n teckelblik. Ik wilde haar hebben. Ik fantaseerde al dat ze door ons huis liep.

Verkocht

Een paar dagen voordat we zouden gaan, bekeek ik nog een keer de site. Ineens stond er bij Beppe dat ze verkocht was. Ik schrok. Nee, dit is niet waar. We hadden een weekend moeten wachten omdat we heel toevallig op vakantie gingen en in die tijd was Beppe weg. Ik was woest. En vooral teleurgesteld. Inge probeerde te bellen, maar de fokster nam niet op. Ze probeerde het nog een keer. Weer niet opgenomen. Werden we nu in het ootje genomen?

Eindelijk kreeg Inge haar te pakken. Het ging gepaard met veel verontschuldigingen. Het was de teckel van haar broer en ze was meegegaan met mensen die hij heel goed kende. ‘Het klikte zo goed en jullie kennen we nog niet. Beppe is een bijzondere teckel voor hem.’ Ik was teleurgesteld, merkte dat ik in gedachten al met Beppe in huis liep. Dat ik haar naam telkens door mijn mond had laten gaan. Ik genoot al van deze hond, terwijl we haar nog niet eens hadden gezien.

Inge vroeg of het roodharige teefje van Greetjes moeder dan nog wel te koop was. Ja, die was er inderdaad. Ze zag dat er ook een nestje gevlekte teefjes bij was gekomen. Daar waren er nog voldoende van, zei Greetje. We zouden die zaterdag gaan kijken. Al had de verkoop van Beppe mij wel iets meer afwachtend gemaakt. Tegelijk liet de gebeurtenis mij iets heel waardevols zien: ik kon mij weer verheugen op een ander hondje. Het kon weer na Sientje.

Kriebel of jeuk?

Maar Inge zag hoe snel de gevlekte teefjes gingen en reserveerde ook een gevlekte. Ze wilde niet nog een keer een hondje mislopen. Daarom hadden we er ineens 2 gereserveerd. En we wisten wel beter: als je zo’n hondje ziet, koop je hem. Het is kijken, kijken en kopen met jonge honden! Zo zouden 2 puppies over een paar maanden dan in ons huis lopen. Het begon weer te kriebelen, maar zouden we het niet gaan jeuken?

Ik uitte wel mijn twijfels. Was dit wel zo verstandig. Wisten we wel wat we ons op de hals haalden met 2 jonge honden die we helemaal moesten opvoeden. Met de opmerkingen van mensen hierover, twijfelde ik alleen maar meer. Konden wij dat wel en vroeg het niet heel erg veel van ons?

Dit is de laatste aflevering van de blogserie over Sientje. Je kunt de hele serie nalezen op deze blog. Begin bij de eerste aflevering en klik onder elk bericht door naar de volgende aflevering. Lees het verhaal van Sientje.

Wil je graag op de hoogte blijven. Laat hier dan je e-mailadres achter.

[mc4wp_form id=”20905″]

auto, hond, honden, saartje, sientje, teckel, vakantie

Autorijden – Sientje (55)

Een reactie plaatsen

Sientje had niets tegen autorijden. Onze huidige teckels Saartje en Teuntje hebben weinig met een autoritje. Ze krijsen en willen er zo gauw mogelijk uit. Sientje kon er zelfs van genieten. Ze liet de wind in de haren wapperen als een raampje openstond en ging er lekker bij liggen. Daarbij pakte ze ook elke gelegenheid om te knuffelen met de bestuurder.

Dat gebeurde zeker op vakantie als de auto achterin helemaal afgeladen was en de bench binnen bereik van de bestuurder viel. Dan kreeg je een onverwachte lik of zag ineens een hondensnuit in de achteruitkijkspiegel op je afkomen.

Achteruitrijden

Alleen achteruitrijden was wat minder geslaagd met Sientje achterin. Dat ontdekten we op de eerste vakantie toen we de camping niet konden vinden en een aardig eind achteruit moesten rijden omdat we daar niet konden keren.

Op vakantie gaf het meeste plezier. Zeker als de achterraampjes opengingen en een windje de auto binnenwoei. Sientje hield dan haar neus in de lucht en snoof de geuren van het onbekende gebied waar we doorheen reden. Dan genoot ze zichtbaar. Als het warm was, verkoelde het briesje ook, wat dubbel zoveel plezier gaf. De vakantie begon en eindigde altijd op een leuke manier.

Genieten van autorijden

Ook bij andere ritten, genoot ze. Misschien kwam het door de eerste rit waarbij ik naast haar was gaan zitten. Ze kroop elke kilometer dichter tegen me aan. Heel haar lijf drukte tegen me aan toen we Almelo inreden. Ze zocht duidelijk toenadering. Het bracht ons samen. Dat zou wel helemaal goedkomen, dacht ik. Onzeker als ik was, want ik voelde me ergens ook besodemieterd door de verkoper.

Later vond ze het ook heerlijk om met andere mensen achterin te zitten. Als we mijn schoonmoeder meenamen van Almelo naar Almere, zat ze gezellig tussen haar en Doris in. Mijn schoonmoeder die niks met honden had, vond het erg gezellig. Ze liet Sientje zelfs haar pepermuntje aflikken, waarna ze het zelf in haar mond nam. Iets waar ik zelfs als hondenliefhebber van walg.

Smurrie

Op vakantie kwamen we een keer in de buurt van een visvijver. We zochten naar een camping die onvindbaar leek. Niks te vinden. Sientje vond het ergens wel heerlijk. Ze rolde uitgebreid in het gras en wilde helemaal niet mee. We moesten haar meetrekken achter ons aan. Bij de auto aangekomen, viel ons op dat er iets vies op haar rug zat. Langs haar zij zat een smurrie die verschrikkelijk stonk.

‘Dat nemen we zo niet mee’, zei Inge. Maar er was helemaal niks om de hond mee schoon te kunnen maken. Dit stinkende geval konden we echt niet mee in de auto nemen. De stank hield het midden tussen een lijklucht en de dampen uit een gierput. Wat moesten we? We hadden niks in de buurt om haar schoon te kunnen maken. Tot Inge er ineens aan dacht dat er nog een flesje handenzeep moest liggen in het handschoenenkastje. Zeep zonder water. We smeerden het over de plekken waar het zo verschrikkelijk stonk en zetten Sientje in de auto.

Lijklucht

Nog dagen stonk de auto naar de lijklucht die Sien in haar vacht had zitten. Wat het nu geweest is, konden we niet meer achterhalen. Maar het stonk meer dan een uur in de wind, het meurde nog lang na. Zeker ook omdat het vakantie was en het onmogelijk was om de boel te verschonen. Zo stapten we met afkeer in de auto, terwijl Sientje zich genoegzaam neervlijde in de geur die ze daar zo mooi had neergelegd.

Lees het vervolg: Weglopen »

Abonneer je op de nieuwsbrief en lees elke week een nieuwe herinnering aan Sientje. De nieuwsbrief is geheel gratis en verplicht je tot niets.

[mc4wp_form id=”20905″]

almelo, honden, sientje, teckel, televisie

Vrienden – Sientje (37)

1 reactie

Sientje had weinig met andere honden. Ze reageerde er soms zelfs een beetje knorrig en agressief op. Niet dat ze de andere hond greep, maar ze kon wel stevig van zich afblaffen. In het park hadden andere honden meer interesse in haar dan zij in hen. Die andere honden trokken zich er weinig van aan, maar Sientje liep in het gunstigste geval gewoon van ze weg. Of ze bleef ongeïnteresseerd staan.

Hoogstens kon een andere teckel haar aandacht trekken, maar vaak liet ze ons gewoon staan en bleef stoïcijns aan de andere kant van ons zitten. Zover mogelijk van de andere hond vandaan. Die andere hond begreep dat meestal wel en ging bij zijn baas zitten op veilige afstand van onze rare Sien.

Niet veel honden

We hadden niet veel kennissen met honden. In de familie liepen er eveneens geen honden rond. Die kwamen pas later toen mijn ouders een hond namen. We namen Sientje mee naar iedereen en mensen met honden konden ook gerust komen. Niet dat die honden veel aan Sientje hadden. De hond van een vriendin kreeg eveneens weinig aandacht. Van wanhoop pieste hij maar tegen de verrijdbare poef aan.

De grote uitzondering is een andere kennis. Zij had 2 labradors, een blonde en een zwarte. De blonde labrador was de oudste. Deze oude dame was een keer een dagje te gast en haalde bij Sientje het bloed onder de nagels vandaan. Amber stapte binnen, incasseerde alle botjes in huis en ging bij haar nieuwe bezit zitten. De houding die ze daarbij aanhief, was er eentje van: van mij en jij zegt er niks van.

Opzichtig langs elkaar

Sientje begreep de niet uitgesproken woorden overduidelijk en ging in een hoekje zitten. De rest van het oppassen bestond uit twee honden die opzichtig langs elkaar liepen, waarbij Sientje haar bezit op tactische wijze probeerde terug te winnen. Zonder resultaat overigens.

De grote verrassing kwam die avond. We brachten Amber naar huis. Ze zaten rustig achterin de auto en lieten elkaar verder met rust. We kwamen bij de kennis aan en lieten de honden ook binnen. Zij had nog een andere labrador, een zwarte. Deze hond Nora, vond Sientje wel erg leuk. Ze rende achter haar aan. Sientje moest er aanvankelijk niet zoveel van hebben en rende weg. Daarna werd het een vrolijke boel in huis.

Hollen en buitelen

Nora en Sientje holden en buitelden achter en over elkaar heen. Nora maakte er snel een spelletje van. Ze rende achter Sientje aan, waarna ze in de keuken elkaar tegenkwamen en weer verder holden. Tot ze even wat langer wegbleven. En ineens stormde Nora de kamer binnen met Sientje op de hielen. Een heel komische situatie, ook omdat Sientje eerder wegliep dan achtervolgde. Voor het eerst leek het of Sientje toch wist wat spelen was.

Met mensen had Sientje eveneens weinig. Als ze op haar plekje op de bank zaten, wilde ze haar plek komen opeisen. Dat leverde een keer een verrassende ontdekking op. Vrienden van Inge kwamen een avondje televisie kijken. Ze namen met z’n drieën plaats op de bank, naast elkaar. Sientje zat aarzelend voor de 3 volwassenen die de hele bank in bezit namen. Ze kon het duidelijk niet uitstaan. Ze werd van herhaaldelijk van harte uitgenodigd. Sientje bleef aarzelen. Tot ze ineens de sprong waagde. De rest van de avond heeft ze heerlijk bij ze op schoot gezeten.

Lees het vervolg: Veluwe »

Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.

[mc4wp_form id=”20905″]

almelo, dieren, honden, sientje, teckel

Sienepien op de foto – Sientje (36)

1 reactie

In het buurtje waar wij in Almelo woonden, waren maar liefst 2 dierenwinkels binnen loopafstand van ons huis. Als we er bij de wandeling langsliepen, dook Sientje meteen op de bak met koekjes die bij de ingang stond. Ze graaide snel een flinke hoeveelheid koekjes uit de voerbak en schrokte ze de volgende meters lopen op. Ze wilde altijd meer hebben, maar daar gingen we niet op in. Er zaten grenzen aan het snoepen.

We hadden een goede relatie met die dierenwinkel. De andere stond er vrijwel naast, alleen een bloemenwinkel zat tussen de 2 dierenwinkels in. Bij die andere kwamen we alleen voor een aanbieding of als onze dierenwinkel niet had wat we zochten. De andere dierenwinkel had een grote parkeerplaats voor de zaak. Ook ontbrak er een voerbak met koekjes bij de ingang. Onze eigen winkel had gewoon meer sfeer en deed meer aan klantenbinding.

Foto insturen

Zo kon je een foto van je hond insturen. Die foto kreeg een mooi plekje achter de kassa. Wij stuurden een foto van Sientje waar ze op de bank zat en heel eigenwijs in de richting van de camera keek. De blik was de helft van de foto, de andere helft van de aantrekkingskracht was dat ze niet zolang ervoor geplukt was. Ze zag er gewoon heel mooi uit. We gaven de geboortedatum van de hond door, waarna we elk jaar op haar verjaardag een kaart in de bus kregen.

We hadden Sientje nog niet zo lang of er kwam een speciale hondenfotograaf langs. Precies op mijn vrije dag was hij er. Zodoende mocht ik met de hond naar de dierenwinkel. Ze at zich eerst uitgebreid aan de bak met koekjes bij de ingang. Binnen in de zaak zwierven ook genoeg brokken en koekjes die uit de voorraadbakken waren gevallen. Genoeg om te eten dus. In een hoekje van de kleine winkel zat de fotograaf. Een Amsterdammer, en dat valt onmiddellijk op in Almelo.

De hond mocht zitten op een wit laken. De fotograaf probeerde ze in een zo leuk mogelijke stand op de foto te krijgen. Niet bij elke hond ging dit even makkelijk. We hadden ons voor een bepaald tijdstip opgegeven, maar ik moest nog even op mijn beurt wachten. Er waren aardig wat kandidaten. De fotograaf liep een beetje uit. Een grote herdershond moest op de foto met een jongetje. Het dier wilde niet gaan zitten. De jongen kreeg het niet voor elkaar, wat hij ook deed. De fotograaf maakte rare geluiden en deelde koekjes uit. Het hielp weinig.

Sienepien

Eindelijk was het mijn beurt. Ook Sientje liet zich niet zo verleiden. Ze wilde niet gaan zitten en liep telkens naar de fotograaf toe als hij een raar geluidje maakte. Hij probeerde haar te verleiden met ‘Sienepien’, op zijn Amsterdams uitgesproken. ‘Sienepien’, riep hij terwijl hij door zijn camera in haar richting tuurde. Hij kreeg haar niet in beeld zoals hij gewenst had, maar we wisten haar toch zo voor de camera te krijgen.

Hij klikte precies op het moment dat ze overeind kwam om het koekje in ontvangst te nemen. Een onmogelijke foto, maar de fotograaf leek tevreden. Het was nog in het tijdperk voordat foto’s digitaal werden gemaakt. Het zou mij benieuwen wat hij ervan gebakken had. Ik vreesde het ergste. Dieren fotograferen is ontzettend moeilijk. Deze fotograaf scheen volgens de eigenaar van de dierenwinkel één van de weinige in Nederland te zijn, die het ook nog aardig kon.

Ik was niet thuis op het moment dat de foto’s afgedrukt waren, maar een paar weken later haalde Inge ze op. Ze ging even naar de dierenwinkel voor een boodschap, had Sientje bij zich en de verkoper zei: ‘Hé, jou heb ik al gezien vandaag. Op een prachtige foto.’ Hij liet de foto’s zien en Inge was verkocht. Ze zat er prachtig en heel uitdagend op. Met de nieuwsgierige blik van een teckel. Ze kwam iets naar voren – tegen de bedoeling in – maar het maakte foto heel sprekend.

Helemaal verkocht

Inge was helemaal verliefd op de foto en schafte meteen het hele pakket foto’s aan. Dat het bijna twintig euro kostte, vergat ze even. Dat was ook de verleiding, je kreeg 1 foto gratis van de dierenwinkel en de rest kon je erbij kopen. Het jaar erop kwam de fotograaf weer en kochten we weer het hele pakket. Nog een jaar later, was er voor ons de lol vanaf. Het werd teveel van hetzelfde. Daarom namen we toen alleen de gratis foto op.

Die allereerste fotoserie is nooit meer overtroffen. Zo prachtig als ze daar op staat, zo mooi hebben we haar nooit meer op de foto gekregen. Misschien zit het geheim erin dat ze precies overeind kwam op het moment dat de fotograaf klikte. Een actiefoto.

Lees het vervolg: Vrienden »

Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.

[mc4wp_form id=”20905″]

almere, honden, huis, teckel, tiny house farm

Hek en keuken – Tiny House Farm

Een reactie plaatsen

Druk met de bouw van een hek voor de honden aan de achterkant van ons roze huisje. Het is een flink karwei. Zeker bij deze temperaturen. Ik ben vorige week woensdag begonnen. Paaltje voor paaltje. Eerst in de menie en dan de grond in. Met in het midden een plank voor de versteviging.

Ik heb gekozen voor kippengaas en het is een eindje in de grond gegraven om het de graag gravende teckels een beetje te ontmoedigen. Geen idee of het voldoende is. De bouw van het hek heeft me flink wat hoofdbrekens gekost. Het is nog niet klaar. Er komt een betonnen afsluitband voor het hek en boven ga ik het nog afsluiten met een brede plank. Ik ben benieuwd hoe ze de nieuwe tuin vinden.

Afgelopen week is de laatste fase ingegaan: het inbouwen van de keuken. Het resultaat is overweldigend. Wat een keuken hebben we gekregen. Ik ben nog nooit zo trots geweest op mijn keuken. Het voelt als een keuken voor grote mensen. Nog nooit zoiets beleefd.

Net als het hele huis. Het mag dan klein zijn, maar voor mij voelt het allemaal als ongekend luxe. We hebben overal gekozen voor duurzame oplossingen. Soms wat prijziger, maar ik merk nu al het plezier.

Al moet ik er meteen bij zeggen dat het niet altijd duurder hoeft te zijn. Onze keuken was inclusief installatie een kwart goedkoper dan de keuken in ons oude huis.

Het uiterste hoekje, een jaar later

almelo, hond, honden, sientje, teckel

Op cursus – Sientje (22)

2 reacties

We merkten toch dat we een beetje onzeker waren met Sientje. Ze luisterde slecht. Misschien moesten we maar eens met haar op cursus. Inge speurde wat rond en vond in Almelo een kynologenclub die cursussen verzorgde. Het was in de wijk waar ze vroeger was opgegroeid, net aan de rand tegen de weilanden aan. Zo konden we misschien een iets gehoorzamere teckel krijgen. Niet dat we de verwachtten een teckel te krijgen die bij elke kik luisterde, maar het zou wel fijn zijn als ze kwam als je haar riep.

Het was al eens gebeurd dat Sientje was verdwenen uit de tuin. De poort had op een kier gestaan, was niet helemaal goed afgesloten en de teckel was plotseling verdwenen. Inge had gezocht en gekeken. Tot ze een uurtje later Sientje struinend op straat vond. Ze liep rond te snuffelen en was op speurtocht naar iets eetbaars. Zo struinde ze vaak rond op haar dooie akkertje. Na de schrik, kwam wel het besef dat we haar toch wat meer wilden bijbrengen. Ook omdat ze in huis niet altijd goed te corrigeren was.

Zo ging Inge met Sientje naar de gehoorzaamheidscursus. Omdat Sientje een volwassen hond was, kwam ze bij de cursus met de honden die met succes de puppycursus hadden doorlopen. Bovendien waren het allemaal honden die goed luisteren in de genen hebben zitten. Honden als labradors en golden retrievers. Zij scheppen genoegen in het luisteren naar hun baas. Teckels hebben een sterke eigen wil en luisteren als hun dat uitkomt of als het echt niet anders kan. Een teckel komt niet meteen als je hem roept, maar op zijn eigen tijd.

Inge ging naar de cursus. Ook omdat zij de hele dag met het dier zat opgescheept. Ik had in die tijd net mijn rijbewijs gekregen en bracht haar weleens weg of haalde haar op. Zo’n cursus is altijd op een steenkoud grasveld. De wind giert langs je benen en beproeft je blaas. De instructies lijken nooit te werken en het is wachten op je beurt. En altijd als jij aan de beurt bent, dan ben jij degene die de tijd van de anderen vraagt. Want je hond luistert nooit als jij dat wilt. Zeker een teckel is daar heel goed in.

Zo wachtte Inge avond aan avond op haar beurt. Ze kreeg instructies van een instructeur met veel ervaring. Hij trainde politiehonden en wist veel uit honden te halen. Ons ruwhaar teckeltje was een stuk ouder dan de andere honden en vroeg om heel veel geduld. De trainer benaderde het rustig en Inge speelde er heel mooi op in. Ze wist van Sientje niet een gehoorzame teckel te maken, maar wel een ruwhaartje die op de tijden dat ze moest luisteren, luisterde.

Ze kwam thuis met een hond die heel aardig volgde en goed te corrigeren was. Soms baalden we dat er niet meer uit te halen was, maar we merkten dat ze heel goed bij ons bleef. Zulke avonturen als op het Katwijkse strand waren verleden tijd. We raakten niet meer in paniek als ze los raakte. Alleen ging ze niet voor je zitten, maar met een koekje kreeg je best veel voor elkaar. Het hielp ons om een hond te hebben die volgzaam was als het moest en verder lekker eigenwijs mocht zijn. We hadden nou eenmaal voor een teckel gekozen en een teckel kun je niet veranderen in een golden retriever. Als je dat accepteert, bespaart je dat veel frustratie.

Lees het vervolg Kiwi-drol »

Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.

[mc4wp_form id=”20905″]

hond, honden, sientje, teckel

Teckelsnoetjes – Sientje (5)

Een reactie plaatsen

We reden snel weg bij de fokker. Hij woonde tegen het centrum aan. De dierenwinkel zat iets verderop na de bocht, had de teckelverkoper ons verteld. In de auto vroeg ik of we hier nou verstandig aan deden. Was deze man wel te vertrouwen? Waarom deed hij dat beest precies weg? En hoe wisten we dat het dier niks mankeerde?

We moesten nog wel een ontsnappingsclausule inbouwen. Voor hetzelfde geld zou deze man ons enorm besodemieteren. En al voelde het niet zoveel. Honderd euro was best veel geld hoor. We rekenden hoeveel gulden het eigenlijk was: 220 gulden. En dat is best veel. We zouden maandag met de teckel naar de dierenarts gaan, besloten we.

We liepen de dierenwinkel binnen. Voor het eten moesten we Fokker Plus we hebben, had de verkoper ons verteld. Dat waren ze gewend en je kon niet zomaar iets anders geven. Verder zochten we naar alle basisproducten: een mandje, een riem, een halsband, voerbakken en wat speelgoed.

Tussen de aanbiedingen lagen ook wat spullen. Een mandje dat was opgebouwd uit piepkleine piepschuim balletjes en dat zich vormde naar het lichaam. Ik kende het materiaal. Bovendien was het eenvoudig schoon te maken als het vies werd. Ook namen we Fokker Plus mee. Alleen verkrijgbaar in van die grote voerzakken voor fokkers. We kozen de kleinste van 15 kilo.

We waren bij de dierenwinkel evenveel geld kwijt als de hond ons ging kosten. Wat verderop pinde ik de 100 euro voor straks. Zo liepen we vlak voordat de winkels zouden sluiten, weer terug naar de auto. We waren net op tijd geweest. Terug naar de fokker.

We haalden de hond op. Ik zag in het buitenverblijf hele kleine teckelsnoetjes onder de deur snuiven. Dat was een nest jonge honden, vertelde Averdijk erbij. Voor de jachtlijn. Daar vroeg hij zeker 1100 gulden voor. Ik was nog niet helemaal overtuigd. We spraken af dat we maandag naar de dierenarts zouden gaan. Mocht hij iets tegenkomen, dan konden we ons geld terugkrijgen. De fokker ging akkoord.

Daarna ging de roodleren halsband om bij de hond. De fokker had onze aankoop al apart gezet. Ze kwispelde toen ze ons zag. Daarna liep ik met haar naar de uitgang. Ze trok. ‘Ze moet nog wennen aan de halsband’, vertelde de fokker. ‘Ik neem ze heel af en toe mee naar het bos, maar verder zijn ze niet gewend aan het lopen aan de lijn.’

In het midden van de tuin, bij een fruitboom, trok de hond wild. Het leek wel of ze haar staart eraf kwispelde. Ik vroeg wat er aan de hand was. ‘Daar ligt een botje van de huishond’, zei hij. Het dier werd helemaal gek van de geuren die haar neus opsnoof.

De verkoper liep met ons mee naar de auto die we bij het bejaardentehuis iets verderop hadden geparkeerd. De hond liep al heel aardig mee. Bij de auto gaf de verkoper ons de hand en gaf het dierenpaspoort en de stamboom met daarop de naam Nala. We kregen de hond achterin. Ik ging naast haar zitten.

Voor deze autorit zou ik een plekje naast haar innemen. De hond ging vast met de nieuw aangeschafte autoband. Het paste mooi in de gordel. Zo reden we veilig weg. Ik zag hoe de verkoper terug naar zijn huis liep en zwaaide nog. Hij zag ons niet, keek stuurs voor zich uit. Hij zou wel vaker honden uitzwaaien. Ik vroeg mij af of hij nog lang aan Nala zou terugdenken. Ik verwachtte het niet.

En of wij haar Nala zouden blijven noemen?

Lees het vervolg: Nala(tig) »

Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.

hond, honden, saartje, teckel

Wordt ze de oude? – Saartjes hernia (9)

Een reactie plaatsen

Het is 4 maanden geleden dat Saartje niet meer kon lopen vanwege een rughernia. Ik heb er niet meer over geblogd omdat er niet echt nieuws te melden was. Voorzichtig hebben we het rondje lopen iedere keer wat uitgebreid.

Uiteindelijk loop ik het oude rondje weer. Dat heeft nog wel even geduurd voor ik weer het hele rondje durfde te lopen, maar nu hobbelt ze vrolijk mee.

Zeker, het is niet meer de oude, vlotte pas. Al heb ik het idee dat ze nog altijd vorderingen maakt. Het gaat langzaam maar zeker steeds beter. Maar dat zegt niet dat ze weer helemaal de oude is. Ze loopt soms nog erg slordig. Lijkt zich er niet zo druk over te maken.

Bij het poepen kromt haar rug best vreemd. Net als dat haar pootjes schudden bij het plassen. Dingen die wel langzaam afnemen, maar of het helemaal verdwijnt… Ik weet het niet.

Soms vind ik dat wel jammer. Dan vraag ik mij af of ze ooit weer de oude wordt. Tegelijkertijd ben ik heel blij dat ze loopt en geen pijn heeft. De tijd zal het leren. Zou ze bijvoorbeeld een flinke strandwandeling kunnen hebben?

Dan kom ik thuis van het lopen en snuffelt heerlijk verder. Het is niet meer die hond die uitgeput in haar mandje ploft. Het springen op de bank gaat steeds behendiger. Al bengelt ze soms met de pootjes als ze halverwege de bank heeft weten te komen.

Allemaal dingen die vertellen dat het beter gaat dan ooit. Al is het niet goed voor de rug, maar als we daar tegenin gaan, heeft niemand een leven. Daarom laten we het maar zo.

hond, honden, saartje, teckel

Stilstaan – Saartjes hernia (8)

Een reactie plaatsen

De patiënt Saartje geneest langzaam maar zeker van haar hernia, maar het gaat langzaam. Elke dag een paar keer de oefeningen en we breiden meer en meer het rondje lopen uit. Daarbij let ik ook goed op. Soms loop ik te snel, als ik dan wat vertraag, zie ik hoe goed de achterpootjes alweer mee kunnen lopen. Ik moet voorkomen dat ze teveel moet huppelen, met haar klik-klakheupjes.

Dat betekent dat we nog een lange weg moeten gaan. Het oude rondje lopen zie ik deze maand niet gebeuren. De spieren van de achterpoten, heupen en rug zijn nog lang niet zo sterk als ze ooit waren. Het lukt bijvoorbeeld nog niet om haar pootje zover op te tillen dat ze over de hoge rand van de mand kan stappen. Saartje heeft er weinig last van, dan laat ze de boel gewoon glijden.

Het beste zagen we het toen we op een avond met de oefeningen, Teuntje de oefeningen lieten doen. Ze wilde ook heel graag op de krukjes. Naast dat Teuntje een veel bewegelijkere teckel is, vond ze het getrek maar helemaal niets. Inge probeerde haar pootje op te tillen, maar dat ging niet zo makkelijk. Ze verplaatste hem steeds net als Inge hem wilde optillen.

Die krachtige rug van Teun in vergelijking met de wiebelige rug van Saartje is dan best confronterend. We zijn er nog lang niet. Al hoop ik nog steeds op een volledig herstel. Volgende week gaan we weer naar de dierenarts. Ik ben ontzettend benieuwd.